سردمه!
مثل موری که زیر بارون تند,
رد بوی خط راه لونه شو می جوره!
عین هستی و زوال
این قدر پا پیچم مشو!
بینمون دو تا ننو میشه گذاشت.
باقالی بار بذارم هستیتو تغییرش بدم؟
"پرودون" معدۀ هستی رو داغون می کنه, عینهو " کارل ماکس "
که به جای ارزن, تخم مرغ به خورد مرغا می ده!
اِه!!؟
جون تو!!
ده, اگه " پاتانجالیه " الک بدم روحتو پالایش بدی؟
اسب دریایی روحم, تو ساحل برق میزنه عین سراب.
روح من پاکه
مثل دل تو
مثل چش سگ!
مثل دست نوزاد!
سردمه!!
مثل آغاز حیات گل یخ.
جشن مرگم برپاست! این هم از همراهم ؟
من به دنبال دوای خودمم, ورنه اینو از برم,
این که هر کی خودشه!
چه کنم؟ ها ؟ چه کنم؟
شلغم و لبوی هیچ وقت, از کجا گیر بیارم؟
برم از " گینه بیسائو ", خاک بیارم بریزم روی سرم؟
خاک وطن که بهتره...!!
توی هر نیم وجبش هزار تا فامیل داریم.
سعدی و فردوسی
نادر و سبکتکین
لطفعلی خان و رهی
سگ اصحاب کهف
گاو سامری ها
خر عیسای مسیح
زین فرسوده ی رخش رستم
کفش های چنگیز
خنجر اسکندر
جیگر پاره سهراب و دل تهمینه
چرکنویس غزلای حافظ
مهر باران شستۀ مولانا
اشک مجنون و مزار لیلی
صورت قرضای شیخ ابوسعید
تسبیح گسسته عین القضات
قرصای سر درد و سردرد و سر ابوعلی
سکه های حاج آمیز حاتم (آقا به تو چه)
صندوق جواهر خانم ملوک (ده بیا)
تابلوی رنگ روغن استاد(به به چی چی شد؟)
جوهر مکتوبۀ مرقومۀ منظورۀ اخراج تاتار, با ید منصورۀ
ممدوحۀ شاه سلطان ابن سلطان
ابن سلطان ابن سلطان(وای خدا مرگم بده)
تراش مدادای رابرت گراند
فندک اسقاطی جان کندی
کاغذ لی لی پوت مارکوپولو
فتق بند پدر سلطان حسین
هستۀ خرما های سعد وقاص
استکان نعلبکی حلق طروش
آخور اسب و الاغ منصور
بی شمار بابای شل از سگدو!
بی شمار مادر کور از گریه!
بی شمار کودک اسهالی بی سوت سوتک!
بی نهایت تابوت!!
تازه جنس خاکشم مرغوبه,
روی سر میچسبه, عین شاخ رو سر گاو
عین شب رو دل خاک
عین چشما و نگاه!
مگه با توپ و تفنگ جداش کنن.
جوهر وجود سر, ذات خاک وطنه!
سردمه!!
مثل یک سیب لهیده ی تو یخچالِ سونی.
عین آمال و محال
این قدر پاپیچم نشو!
بینمون دوتا ننو می شه گذاشت...
دوست داری بریم بیرون؟ یک کمی گردش بکنیم؟
همه چیو از یاد ببریم؟ دستا رو حلقه کنیم؟ سفارش بلال بدیم...
بغل دریاچه ها, عکس رنگی بندازیم, قوها رو نگاه کنیم, ابرا را,
یادته میگفتی: ما شعور مطلق آفاقیم؟
چیمون از خرسای قطبی کمتره؟
چطوره وام بگیریم و خرده بورژوا بشیم؟
بی خیال تاریخ!
بی خیال انسان!
بی خیال تشنه ها و دریا! بی خیال گشنه ها و صحرا!
خیلی خوبه بخدا...
نوکر و کلفت می گیریم هفده تا!
تو برای نوکرات چکمه بخر
همه لباسامو یه جا میدم به کلفتام.
شام که خواستیم بخوریم, دستمال بزن به گردنت.
در و دیوار و پر از تابلو کنیم.
تابلوی رود و درخت,
تابلوی فرشته های تپلی!
هر وقت دیدم خسته ای
من موزیک " باخ " می ذارم,
درشکه سوار می شیم
من می گردم دنبال چترم.
تو منو صدام بزن: " آنا کارنینا " بیا
این دستمو اینجور می گیرم
تا که میشی و ماشا ماچش کنند
بعدش هم, بشون می گم: برین خونه بچه ها
قهوه تون سرد می شه ها!!
بشتابیم ولی آهسته...
" ل-تولستوی " با زبونی که به نافش می رسه
تو کویر جنگ و صلح
یه گوشه نشسته و خربزه قاچ قاچ می کنه
سرش عین سردار
ریشش عین پرچم
دلش عین "سایگون" در اولین شب سقوط
زنده یعنی زندگی! این دیگه فلسفه نیست
از قضا فلسفه " دیویده "!
خوب؟ عیب و ایرادش چیه؟
دجیگر ...!!
" هنری دیوید " جیب بره...!!
همه اش برای بال و پرواز ملودرام می بافه تا به بشر
حالی کنه, سی سنت پول قرض می خواد,
که بره " والدن پوند " یه بال برشتۀ مرغ بخوره,
احساس بودن بکنه
بستنی لیس بزنه
بود و بقا اسطوره است
زیبائی اسطوره است
یا که آن سرخی سیب
یا که این خنجر سرخ
بنده ی چند تا خدا باید بشیم؟؟؟؟!!!