بود در کوچهٔ ما زنده خروسی که همه اهل محل شاکی و عاصی
ز صدای نخراشیده و بی حد و حسابش
سرسام گرفتند
همه اش ونگ ونگ
داشت سرِ جنگ، جنگ
سرآخر همه با هم، شدند یک دل و یک رنگ
که از ته بزنند ریشهٔ آلام، خروسْ عاملِ سرسام
همه اهل محل در پی فرجام
همه گرد گرفتند، به قصد طمع خوردن آن خروس چالاک
گرفتند به دشواری و سختی
خراشیده و زخمی
بردند که بریزند سرِ کوچه به جوبْ خونِ خروسِ بی نوا را
خروس فسنجان
وای بر من
مرغان هراسان
وای بر من
یه دونه خروس و کل محل
ته دیگ و پیاز
وای بر من
بعد آن نالهٔ آخر که ز اعماق وجودش، یافت آواز
و آن لحظهٔ آخر که تقلای شدیدش یافت پایان
خروسک تنش آغشته به خون و سرش افتاده یه ور بود
قرمز شده جوب و در آن دم چه مگس های حریصی، که نشستند روی چشمان غمینش
روی بالش
روی پرهای قشنگش
روی پاها، روی گردن، روی کاکل، روی تاج و دگر اجزای وجودش
خروس فسنجان
وای بر من
مرغان هراسان
وای بر من
یه دونه خروس و کل محل
ته دیگ و پیاز
وای بر من
خروس فسنجان
وای بر من
مرغان هراسان
وای بر من
یه دونه خروس و کل محل
ته دیگ و پیاز
وای بر من