شب ها که بغض می کنی
دنیا سکوت می کُنه
زمان به صفر می رسه
زمین سقوط می کنه
شب ها که بغض می کنی
به مرز مرگ می رسم
به گریه کوچ می کنم
ببین چقدر بی کَسَم
دریایی از آرامشی
من طرحی از خُروش رود
زیباترین شعرِ جهان
چشمایِ غمگینِ تو بود
پشت کدوم ساعت شب
درگیر این سفر شدیم؟
چه دیر به هم رسیدیم و
بی وقفه شکل هم شدیم
تو که به غنچه کردنِ
گل های باغچه دلخوشی
از عمق خاکستر شب
چگونه شعله میکشی؟
فرصت بده گریه کنم
که بی نهایت عاشقم
فکر گریز از شب و
طوفانِ این دقایقم
بگو کجای زندگیم
گم شده بودی عشق من؟
که خاطرات من همه
در تو خلاصه می شدن
شب ها که بغض می کنی
دنیا سکوت می کُنه
زمان به صفر می رسه
زمین سقوط می کنه