اھل کاشانم اما
شھر من کاشان نیست
شھر من گم شده است
من با تاب، من با تب
خانه ای در طرف دیگر شب ساخته ام
من در این خانه به گم نامی نمناک علف نزدیکم
من صدای نفس باغچه را می شنوم
و صدای ظلمت را وقتی از برگی می ریزد
و صدای سرفه روشنی از پشت درخت
عطسه آب از ھر رخنه سنگ
چک چک چلچله از سقف بھار
و صدای صاف، باز و بسته شدن پنجره تنھایی
و صدای پاک پوست انداختن مبھم عشق
متراکم شدن ذوق پریدن در بال
و ترک خوردن خودداری روح
من صدای قدم خواھش را می شنوم
و صدای پای قانونی خون را در رگ
ضربان سحر چاه کبوترھا
تپش قلب شب آدینه
جریان گل میخک در فکر
شیھه پاک حقیقت از دور
من صدای وزش ماده را می شنوم
و صدای کفش ایمان را در کوچه شوق
و صدای باران را روی پلکِ تر عشق
روی موسیقی غمناک بلوغ
روی آواز انارستان ھا
و صدای متلاشی شدن شیشه شادی در شب
پاره پاره شدن کاغذ زیبایی
پر و خالی شدن کاسه غربت از باد
♪
من به آغاز زمین نزدیکم
نبض گل ھا را می گیرم
آشنا ھستم با سرنوشتِ تر آب
عادت سبز درخت
روح من در جھت تازه اشیا جاری است
روح من کم سال است
روح من گاھی از شوق سرفه اش می گیرد
روح من بیکار است
قطره ھای باران را، درز آجرھا را می شمارد
روح من گاھی مثل یک سنگ سر راه حقیقت دارد
♪
من ندیدم دو صنوبر را با ھم دشمن
من ندیدم بیدی سایه اش را
بفروشد به زمین
رایگان می بخشد نارون شاخه خود را به کلاغ
ھر کجا برگی ھست شور من می شکفد
بوته خشخاشی، شست و شو داده مرا در سیلان بودن
مثل بال حشره وزن سحر را می دانم
مثل یک گلدان می دھم گوش به موسیقی روییدن
مثل زنبیل پر از میوه تب تند رسیدن دارم
مثل یک میکده در مرز کسالت ھستم
مثل یک ساختمان لب دریا نگرانم به کشش ھای بلند ابدی
تا بخواھی خورشید تا بخواھی پیوند تا بخواھی تکثیر
من به سیبی خشنودم
و به بوییدن یک بوته بابونه
من به یک آینه، یک بستگی پاک قناعت دارم
من نمی خندم اگر بادکنک می ترکد
و نمی خندم اگر فلسفه ای، ماه را نصف کند
من صدای پر بلدرچین را می شناسم
رنگ ھای شکم ھوبره را، اثر پای بز کوھی را
خوب می دانم ریواس کجا می روید
سار کی می آید، کبک کی می خواند، باز کی می میرد