Se logras falar cos meus corvos
Dilles que os meus furacáns sen superviventes me fan tremer
Pídelles perdón por ter negado o seu baleiro
Pra perderme no vanta que baila en min
Saca medio tronco con rencor e lume
Atrae cara a ti as súas miradas de acibeche
E concédelles a miña carta de amor
Devólveme os corvos
Que me envolven con plumas de cada un
Que me fan esquecer as ganas de flotar
Que o bater das súas negras ás
Sexan as únicas tormentas que hei sentir
E que o meu mar menor calmo
Sexa o seu momento de durmir
Que volvan aqueles
Que un día pensaron na miña maldade
Cuxas fábulas eu cría pesadelos
Atopei o vento sen o filtro do seu chirrido
E perdinme no caos dun vendaval