Ήρθε το πρωί και είμαι μόνη,
πίνω το καφέ μου τον πικρό.
Ρίχνω τα χαρτιά και με σκοτώνει,
που σε βγάζουν ψεύτη και δειλό.
Στον καφέ διαβάζω τα σημάδια,
και τη μοίρα ψάχνω στα τυφλά.
Στο φλιτζάνι η ζωή μου άδεια,
στο πιατάκι κρύφτηκες ξανά.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Το φλιτζάνι γράφει μαύρο τέλος,
σε μια μπερδεμένη ρουφηξιά.
Βλέπω μια καρδιά και ένα βέλος,
δίχως τα δικά μου αρχικά.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς που πήρες τις χαρές μου.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Σύννεφα βαριά και κλεισμένοι όλοι οι δρόμοι,
ντάμα στην κοψιά την αγάπη μας σκοτώνει.
Έτσι όπως πέφτει κάτω το φλιτζάνι,
θρύψαλα να γίνουν όσα σου 'χω κάνει.
Έτσι όπως καίει στα χείλια ο καφές μου,
θέλω να καείς!