Gdy tak na scenie stoi
Z ciemnością stapia się
Nos szeroki i gardłowy głos
Trochę straszny, trochę śmieszny
Trochę jest go żal
Zaczyna się scena i zmienia się coś
Najczulszą najpierw miłość
Wyraża jego twarz
Jest czarująco dobry
Coś w sobie z dziecka ma
Lecz nagle czuć zwątpienie
To w oku tylko błysk
Co w rozpacz się przeradza
Nabiera jakby sił
I wkrótce już nienawiść
Ścina w żyłach krew
Zazdrości bestia
Zielona bestia
Wbija w serce kły
I uwalnia gniew!
Aktorzy zamierają
Czuć Desdemony strach
Czy on to jeszcze gra
Gdy palce tak zaciska
Wściekle na gardle jej
Ty pytasz, czy tak dobrze
Ktoś może zagrać śmierć
I cierpisz razem z nimi
Nie myślisz, że to blef
Zmieniasz się w bestię
W sercu masz bestię
Wznosisz nagle wzrok
I uwalniasz gniew
Gniew!
Gniew!
Gniew!
Gniew!
Gniew!
Gniew!
Gdy Jago Maura niszczy
Gdy biczuje wrogi świat
To jakby na plecy twoje
Spadł nagle ciosów grad
I twoja biała skóra
Już czuje czarny ból
I drżysz na całym ciele
I zginasz się aż w pół
I nie jest to już o tym
Że Maura gnębi pech
To śpiąca bestia
Uśpiona bestia
Budzi w tobie się
I uwalnia gniew
Gdy tak na scenie stoi
Z ciemnością stapia się
Gdy serca wasze miażdży
Jego najlżejszy gest
Coś we mnie się buntuje
Ścina w żyłach krew
Zamykam oczy
Zaciskam oczy
Nagle budzę się
I uwalniam
Gniew