Siedziała sama, wierciła dziurę wiertłem przeszłości
Dziurę na wylot, pomimo światłoczułości
Mrużyła oczy, zamieniała noce w poranki-
Ciągle stała w oknie bezwiednie tuląc firanki
Pisała scenariusze niewidzialnym tuszem
Nagminnie zatruwając swoją duszę Mateuszem
Lizała głębsze rany niż oceany
Plotła z łez dywany i wieszała je na ściany
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą
Siedziała sama, całowała stare portrety
Cicho nuciła, zamieniając w nuty sekrety
Udowadniała, zaprzedając duszę i ciało
Miała mało, a przed oknem ciągle padało
Leżała śliska od grafitu, ucząc się sufitów
Tych mitów, żeby w deszczu szukać słońca prześwitów
Pragnęła wyciszenia, czasu przyspieszenia
Miewała przesilenia ciągle śniąc o przemyśleniach
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą
I nawet kiedy myślisz, że to życie nie ma sensu
Pamiętaj że
Zegar tyka, nie zatrzymasz go, nie będzie precedensu
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą
Żyjesz tylko raz, a ucieka ci czas
Porażki trawią myśli każdego z nas
Nie skupiaj się na błędach, zostaw je za sobą
Nie martw się na zapas, idź swoją drogą