Askush nuk foli e as nuk këndoj për te Nuk e përmendin, pak kohë që është nën dhe Unë do t'ju flas se më duket pak vetja si ai Ështe një këngë, flet vetëm për një gjeth Që tërë kohën e kaloi në lartësi I vetmuar, i pathyer, kishte një qëllim Ishte pjesë e vogël e një trungu shumë të madhë I vendosur në një degë diku në fund Ishte ky që këtij trungu i jepte gjallëri Kishte detyrë të rinte aty si mburojë Deri sa jeta e tij mos mari fund Të kujdesej dhe të mbronte një lule dhe një frut Kalonin ditët, kalonte borë dhe shi Kalonte dielli, kaluan shumë stuhi Kjo ishte lufta që natyra e bënte me kte gjeth Kaluan stinët, kaluan vite shumë Gjethi detyrën e kishte kryer deri në fund Dhe erdhi koha që ai të largohej nga kjo degë Ishte Shtatori kur gjethi fluturoi E ktheu kokën, për herë të fundit i shikoi Lulën dhe frutin e rritur që për te ishin gjithcka E dinte se kur të vijë Janari Nuk do t'i dihet as varri Por thellë në zemër e dinte se shpesh do t'a kujtojnë