Ահա եվ վերջ...
Վերջ հարաժամ և հարատև:
Իբրև վերջին, փակվող մի էջ,
Եվ վերադարձ չկա արդեն:
Օ հարազատ, խզված ձայներ,
Դու իմ վերջին, վերջին աղոթք,
Բանտված հոգու արվարձաններ,
Շխթայակիր ու մենավոր:
Ահա եվ վերջ...
Սրտում անզոր մի աղաղակ,
Օ անավարտ, վերջին իմ երգ,
Դու իմ վերջին մայրաքաղաք:
Հիմա մենք ու՞մ ենք հավատում,
ՈՒ՞ր է հոգու եկեղեցին,
Մենք հախտեցինք պատերազմում
Սակայն պարզվում է – պարտվեցի՞նք:
Ահա եվ վերջ...
Ինձ ասում է մի ձայն խորքից,
Լոկ դիմակն է հիմա խոսում
Որ խամաճիկն է ամբոխի:
Երգն այն նետն է ազատության
ՈՒ նիզակը առասպելի
Բել ոսոխին Հայկը հախթեց...
Կամ հակառակը, – երևի...
Եվ էջերն է փակում առասպելը հոգնած,
Քարացած մի արձան, պատմություն մոռացված,
Չկա սկիզբ և ավարտ այս հավերժ պայքարին,
Վերացվող ձեր տեսակը հանձնվում է Բելի՞ն...
Ահա եվ վերջ...
Հայկը պարտվեց ոսոխ Բելին...
Ահա եվ վերջ...
Ես պարտվեցի ահեղ մարտում:
Խփվել է երգն իմ անավարտ,
Սակայն ինչու՞ չի ավարտվում:
Օ հարազատ, խզված ձայներ,
Դու իմ վերջին, վերջին աղոթք,
Բանտված հոքու արվարձաններ,
Շխթայակիր ու մենավոր:
Ահա եվ վերջ...
Սրտում անզոր մի աղաղակ,
Օ անավարտ, վերջին իմ երգ,
Դու իմ վերջին մայրաքաղաք:
Հիմա մենք ու՞մ ենք հավատում,
ՈՒ՞ր է հոգու եկեղեցին,
Մենք հախտեցինք պատերազմում
Սակայն պարզվում է – պարտվեցի՞նք:
Եվ էջերն է փակում առասպելը հոգնած,
Քարացած մի արձան, պատմություն մոռացված,
Չկա սկիզբ և ավարտ այս հավերժ պայքարին,
Վերացվող ձեր տեսակը պարտվում է Բելի՞ն...
Ահա եվ վերջ...
Հայկը պարտվեց ոսոխ Բելին...