مبهوته چشماشم،تو اوج دوس داشتن
متنفرم ازش
یه حسِ دوگانست،دو وَرَم باکه
ولی میسوزم بی باکم
راضیم به سهمم،میخورم
قار و قور نکرد شکمم
لایِ درد و سفره پهن نبود
میزدیم دو لقمه
لپشو میکشیدن،دوس نداش تپل شه
مجرای نفس تنگ،هواش آلوده
قورت میداد أ (از) دهن،هضم میکرد با مشکل
میجویید شمرده،میپرسید چرا
جواب میدادم بهش لابد
دونه هات درشته
قوت غالبش درد،مُسَکن هوای سرد
فصلا رو میشمرد،عازم سفر
بلیطش یه طرفست،اما
دریا بود و شناگر خسته
دست افقی زد
دوس نداشت تو کثافت غرق شه
آیینه شکستنی بود و دلش بچه
ذُل میزد توش،یه سطح صیقل شده
مسئله گُنگه،چشاشو میمالاید
آیینه منو ببر
آیینه منو ببر،با خودت
آیینه منو ببر
آیینه منو ببر،با خودت
روبه رومه،شاد و خندون
نه اخمی هست نه خم تو ابروم
از اول تا الآن با من موند
نمیگم چقد شبیه من بود
گفتم همه لحظه ها رو میبینمش
رشد میکنه،بار میده،میچینمش
میشه دونه واسه نسلای بعد
رو سطح جیوه ای صاف میبینمش
من همونم اون میشه پیر
هی به سر و وضعش میدی گیر
من توشُ میبینم،یه شیرِ تو قفس
یه لیوان توی دست،تو لیوان پُرِ شیر
میریم پایین با هم،رو این شیب
من مثِ اشک،اون مثِ یه قطره میچکیم
گفتم بخار بشم،که دیگه نبینمش
دیدم اون دستی که ما رو میکشید
مسئله همچنان گُنگه،اما حکایت باقیست