คนเรามีกรรม เหมือนคำพุทธภาษิต
ว่าเกิดมาใช้หนี้ชีวิต ลิขิตไปตามบาปกรรมสร้างมา
เกิดมาเป็นคน บ้างมีบ้างจนเป็นธรรมดา
เหมือนเป็นสัญญา โลกเรานี้หนาเปรียบโรงละคร
เกิดมาทุกคน ไม่พ้นที่เชิงตะกอน
เหลือตัวล่อนจ้อน ที่หลับที่นอนเหมือนกันคือโลง
คนเรามีกรรม ต้องทำกุศลไว้บ้าง
เพื่อแบ่งเบา หนี้บาปตามล้าง
คิดสร้างแต่บุญ เป็นทุนเชื่อมโยง
อย่าหยิบอย่าฉวย หาทางร่ำรวย
ด้วยการกินโกง แม้นตายเข้าโลง
บาปกรรมเพราะโกง ติดตามเรื่อยไป
ถึงเป็นเศรษฐี มั่งมีเงินทองเพียงใด
หมดลมแล้ว ไม่อาจนำเงินไปได้เลยสักคน
เวรกรรมตามทัน เห็นกันด้วยตาก็บ่อย
เศร้าอยู่ใน ทุกข์ไม่ใช่น้อย
ไม่ค่อยจดจำ ในความทุกข์ทน
สวรรค์ในอกและมีนรกในดวงกมล
ขอเตือนทุกคน ว่ามีหรือจนไม่เห็นสำคัญ
หมดลมหายใจ แล้วไปนอนเรียงเคียงกัน
ที่ป่าช้านั่น ไม่พ้นมือฉันพวกสัปเหร่อ
เวรกรรมตามทัน เห็นกันด้วยตาก็บ่อย
เศร้าอยู่ใน ทุกข์ไม่ใช่น้อย
ไม่ค่อยจดจำ ในความทุกข์ทน
สวรรค์ในอกและมีนรกในดวงกมล
ขอเตือนทุกคน ว่ามีหรือจนไม่เห็นสำคัญ
หมดลมหายใจ แล้วไปนอนเรียงเคียงกัน
ที่ป่าช้านั่น ไม่พ้นมือฉันพวกสัปเหร่อ