Hij staat voor het raam
Met een gebroken witten hemd aan
Gebroken wit haar
En een gebroken hart
Hij staart naar de maan
Houd de blik maar laat ook hem gaan
Met de zoveelste snik voor haar
Voor het eerst gebroken en apart
Hij voelt zich kwaad
Hij had eerstes moeten gaan
Het had niet zo mogen gebeuren
Dat hij alleen hier kwam te staan
Haar nacht gewaad
Nog steeds niet weggegooid
Het is zo gemakkelijk om te treuren
Maar dat deed
Zij
Nooit
Dus ook hij, slikt zijn lach niet in
Dus ook hij, ziet dit als een nieuw begin
Dus ook hij, weet dat zij daar op hem wacht
Ook al weet hij goed genoeg dat er niemand naast hem slaapt vannacht
Een overvloed aan goeie intentie
Zijn ogen doen het nog goed, wel last van groeiende dementie
Maar er zijn een paar dingen die nooit uit zijn hoofd zullen verdwijnen
Zoals bijvoorbeeld het beeld van het staren van haar ogen in de zijne
En zoals het verdwijnen op reis, het varen in de Seine rond Parijs
Het waaien van haar hemels heilige haren, eerst blond en dan grijs
Maar altijd even stralend altijd even mooi en hoe dan ook de kleur
Had het voor 73 jaar lang elke dag die zelfde zalige geur
Maar de stralende haren waren niks tegenover haar stralende lach
Waar hij na al die jaren in zijn dromen nog altijd in verdwalen mag
Zichzelf belonen met een lieve fictieve zoen om in weg te glippen
Het is als thuiskomen bij het proeven van die smaak van haar lippen
Zonder geluid door de ruit van de slaapkamer bij haar stiefvader thuis
Maar het luid geluid van de ruit die sluit maakt dat j'hem lieft niet vaker kruist
Maar het is het toch waard want nu ligt hij hier bij haar liever daar ontwaken in de morgen
Met de steunende stem van haar die aankaart, maak je maar geen zorgen
En het gevoel dan naderhand dat zijn hand in haar hand is aanbeland
Tis interessant want als hij haar voelt zet hij zijn verstand weer aan de kant
Hij lacht haar aan laat zijn hand gaan naar de dame die naast hem ligt
Met het zachtjesaan verplaatsen van zijn hand van aan haar heup tot aan haar gezicht
Maar nu is ze weg
Hij neemt even heel diep adem
Neemt een slok van zijn likeur
En neemt de foto van Parijs van de koelkastdeur
Nu is het voor echt
Afscheid nemen van een zo groot deel van hem
Maar de smaak de geur de tast het zich de stem
Houd hij voor altijd dicht bij hem
Toch is hij zich kwaad
Hij had eerstes moeten gaan
Het had niet zo mogen gebeuren
Dat hij alleen hier kwam te staan
Haar nacht gewaad
Nog steeds niet weggegooid
Het is zo ge makkelijk om te treuren
Maar dat deed zij nooit
Dus ook hij, slikt zijn lach niet in
Dus ook hij, ziet dit als een nieuw begin
Dus ook hij, weet dat zij daar op hem wacht
Ook al weet hij goed genoeg dat er niemand naast hem slaapt vannacht
Toch weet hij goed genoeg, dat ze vanuit de hemel terug naar hem lacht