Tað øvuta av mær er ikki tú Tað øvuta av tær er ikki guð Dulleidd í myrkrið av onkrum myrkum Sloppin at síggja við eygum Dimmorkan dregur ongan heim Uttan til sína óverð Dulleiðarin dregur øll við sær Har sum eingin veit hvar man fer Stillið leggur seg yvir alt ljóðið Andlit smílast til gøturnar Sum tey plagdu at traðka á Nú eru tey farin heim Dimmorkan dregur ongan heim Uttan til sína óverð Dulleiðarin dregur øll við sær Har sum eingin veit hvar man fer Dimmorkan dregur ongan heim Uttan til sína óverð Dulleiðarin dregur øll við sær Har sum eingin veit hvar man fer