กทม. จ้องมองฉัน เหงาเพียงลำพัง
ในความเงียบ ยังมีคนรับฟัง
ในจดหมาย ยังมีถ้อยคำที่ผูกพัน
ไม่เปิดเผยตัวตนอย่างระวัง
เมื่อทุกสายตา คอยจ้องมองมา จะให้ฉันทำอย่างไร
ความคาดหวังนั้น เป็นของใคร
เหมือนเสียงดนตรี ไม่มีที่มา
สะท้อนห้วงเวลา แห่งบาดแผลของเดือนพฤษภา
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้ เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป
ในความจริง เราไม่รู้ ชีวิตคืออะไร
จงถอดรองเท่า ที่เราเคยใส่
เดินไปตามเส้นทาง ที่เราโดนจัดวาง
มันไม่จริงหรอก ถนนสายกลาง
ทุกสายตา คอยจ้องมองมา จะให้ฉันทำอย่างไร
ความคาดหวังนั้น เป็นของใคร
เหมือนเสียงดนตรี ไม่มีที่มา
สะท้อนห้วงเวลา แห่งบาดแผลของเดือนพฤษภา
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้ เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป
เลยอยากจะร้องเพลง รักในมหานคร
ให้เธอได้ เพ้อถึงกันก่อน
และอยากจะร้องเพลง รักในเมืองใหญ่
ด้วยภาษาที่มีแต่เธอเข้าใจ
ด้วยภาษาที่คงไม่ยากเกินไป