Belki çok akşamlar geçirdik karanlık, mahzun Uzak yaşamalarda kendi kendimize Dal olduk çiçekten, yapraktan yoksun Ses olduk kapandık kendi içimize O en duvarların ardında O en bakılamaz gözlere karşı Çağları yüklenmiş gibi yorgun Vardı aralıksız direnç, bir korkunç, bir yeni Bir evren, başka bir evreni yansıttı bizde Bir düşünce başka bir eylemi Bir kırlangıç şarkısı gibi aynı çizgide Ama bir kanat kadar kendimiz kalarak Bir sıçramada şehirden şehire En uzak dağ köylerine vardı yolumuz "Ben" diyenler "Biz" dedi önce Vardı aralıksız bir direnç vardı ama Sonsuz tarihe doğru büyüyen Mahpusluğun ilk gecesinden arkadaki Kapılardan sığmayan, pencereden girmeyen Durduğun çizgide kırlangıçlar gibi Havaya görülmedik biçimler çizen Vardı, vardı Aralıksız bir direnç vardı