Belki çok akşamlar geçirdik karanlık, mahzun
Uzak yaşamalarda kendi kendimize
Dal olduk çiçekten, yapraktan yoksun
Ses olduk kapandık kendi içimize
O en duvarların ardında
O en bakılamaz gözlere karşı
Çağları yüklenmiş gibi yorgun
Vardı aralıksız direnç, bir korkunç, bir yeni
Bir evren, başka bir evreni yansıttı bizde
Bir düşünce başka bir eylemi
Bir kırlangıç şarkısı gibi aynı çizgide
Ama bir kanat kadar kendimiz kalarak
Bir sıçramada şehirden şehire
En uzak dağ köylerine vardı yolumuz
"Ben" diyenler "Biz" dedi önce
Vardı aralıksız bir direnç vardı ama
Sonsuz tarihe doğru büyüyen
Mahpusluğun ilk gecesinden arkadaki
Kapılardan sığmayan, pencereden girmeyen
Durduğun çizgide kırlangıçlar gibi
Havaya görülmedik biçimler çizen
Vardı, vardı
Aralıksız bir direnç vardı