ตั้งแต่เกิดเป็นคน ไม่ว่าจะจนจะมี
ทุกข์มันคอยมาข่ม ทุกข์มันตามมาขู่
หลบก็ตามมากวน หลีกก็ตามมาเจอ
ทุกข์มันคอยมาปั่น ทุกข์มันคอยมาป่วน
ปั่นจนคุ้น ป่วนจนเคย
ก็เลยคุ้น คุ้น เคย เคย กันไป
จะข่มก็ยิ้ม จะขู่ก็ยิ้ม
ก็ไม่รู้จะเกรงจะกลัวจะยอมต่อไปทำไม
ในวันที่ความทุกข์ มาเยือน
บางทีแค่ทำเหมือนไม่เท่าไหร่
มันทำให้ความทุกข์ในหัวใจ กลับดูน้อยลง
บางทีแค่รอยยิ้มบาง บาง
มันทำให้ความทุกข์ที่เกาะกินใจ
มันค่อย ค่อย บาง มันค่อย ค่อย จางไป
ความทุกข์มันกลัวรอยยิ้ม
ปั่นจนคุ้น ป่วนจนเคย
ก็เลยคุ้น คุ้น เคย เคย กันไป
จะข่มก็ยิ้ม จะขู่ก็ยิ้ม
ก็ไม่รู้จะเกรงจะกลัวจะยอมต่อไปทำไม
ในวันที่ความทุกข์ มาเยือน
บางทีแค่ทำเหมือนไม่เท่าไหร่
มันทำให้ความทุกข์ในหัวใจ กลับดูน้อยลง
บางทีแค่รอยยิ้มบาง บาง
มันทำให้ความทุกข์ที่เกาะกินใจ
มันค่อย ค่อย บาง มันค่อย ค่อย จางไป
ในวันที่ความทุกข์ มาเยือน
บางทีแค่ทำเหมือนไม่เท่าไหร่
มันทำให้ความทุกข์ในหัวใจ กลับดูน้อยลง
บางทีแค่รอยยิ้มบาง บาง
มันทำให้ความทุกข์ที่เกาะกินใจ
มันค่อย ค่อย บาง มันค่อย ค่อย จางไป
ความทุกข์มันกลัวรอยยิ้ม