วันงานเทศกาลผ่านมา
แค่ปีกว่าๆ ไม่น่าลืมกัน
ในงานวันออกพรรษา
สัญญาว่าจะรักมั่น
จุดธูปเวียนเทียนร่วมกัน
อธิฐานจะรักมั่นภิรมณ์
พี่มีของขวัญให้มา
เป็นผ้าเช็ดหน้า
กับโบว์ผูกผม
พี่ผูกโบว์ให้น้อง
ตามองว่าสวยคำชม
น้องอายหน้าแดงนั่งก้ม
หลบสายตาคม
เมื่อพี่จ้องมอง
จากงานวันออกพรรษา
ผ่านมาสีหน้าไม่ผ่อง
สัญญาไม่เป็นสัญญา
พบดอกฟ้าเลยลืมดอกฟักทอง
ไม่หันมาเหลียวเกี่ยวข้อง
โบว์ผูกใจน้องเป็นโบว์รักสีดำ
ลืมคำหมั่นล่ะสัญญาบอกว่า
ลืมคำหมั่นล่ะสัญญาบอกว่า
ออกพรรษานั่นแล้ว
ซิขอละน้องแต่งงาน
คืนสู่บ้านสิขอแต่งเป็นเอา
บทสำเนาสำนวนม่วนหูฟังแล้ว
เสียงยังแว่วล่ะติดหูน้องอยู่
เสียงยังแว่วล่ะติดหูน้องอยู่
คันพี่บอกให้ฮู้เป็นวันน้องชื่นใจ
ผูกรักไว้ด้วยโบว์รักสีดำ
เลยบ่จดจำเอาล่ะใส่ใจชายนั้น
ถึงวันนัดหมายชายมา
เลยไม่เห็นหน้า
เหมือนว่าความฝัน
จะมองหนุ่มไหน
ก็ไม่เหมือนหนุ่มคนนั้น
มีหนุ่มเข้ามาติดพัน
แต่ว่าฉันไม่พลันสายตา
ว่าน้องหยิ่ง ที่จริงไม่ใช่ดอกหนา
ด้วยใจฉันรักมั่นไม่เสื่อมศรัทธา
ยังจำล่ะคำมั่นสัญญา
ตราบชีวานี้ยังจดจำ
มองดูโบว์ผูกผม
เป็นปมโบว์สีชมพู
แต่โบว์ผูกใจหนู
ทำไมล่ะเป็นโบว์สีดำ
ผูกไม่มีทางแก้
รักแท้แต่เขาไม่จำ
เพียงครึ่งข้อครึ่งคำ
ของสัญญายังหาไม่เจอ
คนคอยเก้อละเมอหาหว้าเหว่
คนคอยเก้อละเมอหาหว้าเหว่
อุกใจเด้
บัดยามคิดฮอดหน้า
ซิไปล่ะท่าอยู่ไส
นอนบ่ได้ไข้รักมันกิน
น้ำตารินตกหมอน
บ่อนนอนเป็นเปื้อน
จากเดือนเลื่อนไปเป็นปี
สิ้นปีก็ไม่มีความหวัง
อักษรรักปักผ้าเช็ดหน้าก็ยัง
รูปหัวใจปักกลาง
หัวใจคู่ดูช้ำทุกคืน
ของฝากจากเขา
ให้เราว่ารักหมดใจ
แต่ทำไม ใจเขาไปรักคนอื่น
โบว์ผูกผม ผ้าเช็ดหน้าน้องขอส่งคืน
เอาไปให้หญิงคนอื่น
สำหรับน้องไม่ต้องมาสน
รักปนนี่ความเจ็บความช้ำ
รักปนนี่ความเจ็บความช้ำ
โบว์รักสีดำทำน้องหมองหม่น
ส่งคืนคนบอกลบให้เกลี้ยง
เสียงเว้าบ่จื่อจำ
น้องมันซำคนโซโตจ่อย
รักเขาหลงคอยหัวใจกลุ้ม...