ออกเดินจากบ้านสู่เมืองฟ้า สู่เมืองเทวาเมืองบางกอก
เดินทางเดียวดายจากบ้านนอก มาเล่ามาเรียนมาศึกษา
เจอะคนทั้งแบบนี้แบบนั้น เจอะทั้งแมงวันทั้งจิ้งจอก
เจอะทั้งคนดีคนกลับกลอก คนหวังปอกลอกมีมากมาย
ตั้งใจร่ำเรียนทุกค่ำเช้า ถึงหนักถึงเบาไม่ร้องบอก
อยู่ไปวัน ๆ เหมือนมีปลอก ลากคอให้เดินตามทาง
ชี้ให้ฉันเดินไปทางไหน จะเร่งรีบไปตามคุณบอก
หัวใจเฉื่อยชาแต่ช้ำชอก แตกหักยับเยิน ป่น ปี้
ชี้ให้ฉันเขียนฉันรีบเขียน ชี้ให้ฉันเรียนให้ฉันสอบ
แข่งขันกันไปหลายรอบ เหมือนเลือกเอาหมาพันธุ์ดี
ทำเพื่อหนทางที่วาดหวัง รีดเค้นพลังพุ่งพวยออก
ก็ตามประสาคนจนตรอก หวังงานทำเงินเลี้ยงครอบครัว
จวบจนฉันจบการศึกษา รับใบปริญญาที่ฉันชอบ
สุขใจแค่ไหนไม่ต้องบอก ยิ้มพลางเดินพลางสบายดี
รีบเดินย่ำต๊อกหางาน ความสดชื่นบานที่เคยมี
เริ่มหดเริ่มหายลงทุกที ไม่มี ไม่มี ไม่มีงาน
รับคน 15 คนทำงาน เด็กฝากเด็กท่านเอาหนึ่งโหล
ที่เหลือหมื่นพันร้องไห้โฮ ระบบทางแก้ไม่มี
หลายที่หลายแห่งคนทำงาน เช้าชามเย็นชาม 2 ขั้นปี
แต่คนขยันทำงานดี ไม่มี ไม่มี ไม่มองมา
ยังงี้เมื่อไหร่บ้านเมืองไทย เจริญก้าวไปทัดเทียมทัน
นานาประเทศดังคำขวัญ ที่เขียนเอาไว้สวยดี
อุตส่าห์ร่ำเรียนมาแทบตาย แต่ผลสุดท้ายต้องตกงาน
หมดเงินหมดแรงอยู่ตั้งนาน วิมานมาพังไร้ชิ้นดี
แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์ กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก หลังถูกจับขังหลายปี
แม่จ๋าลูกกลับมาแนบเนาว์ กลับสู่บ้านเราด้วยช้ำชอก
ทุ่มเทกายใจให้บ้านนอก หลังถูกจับขังหลายปี