ตะวันลับไป
หนทางยังไกล
เสมือนไร้ซึ่งจุดหมาย
ดั่งความฝันที่พลันมืดมิด
ขาดทิศทางนำฉันไป
แม้ว่าต้องรอ ท้อใจกระไรฝืนใจข่ม
แม้คลื่นลมกระหน่ำให้หวังมลายสิ้น
ผ่านมาตามทางแสนไกล
แม้ฉันจะได้ก็แค่เพียงธุลีดิน
หยาดแห่งความรักอบอุ่นที่หลั่งริน
สู่หัวใจที่สิ้นศรัทธา
แม้หนทางใหม่อาจไกลสุดลิบตา
ฉันจะฝ่าเรื่อยไปมิไหวหวั่น
ด้วยใจยึดมั่น
ตราบวันผันผ่าน เพื่อให้ฝันนั้นเป็นจริง
นานเท่านาน
หนทางที่ผ่าน
ดูเวิ้งว้างและเงียบเหงา
ดั่งฝันร้ายติดตามเป็นเงา
เฝ้าย้ำให้เราทุกข์ทน
แล้วมีใครบ้าง
หวังเดินตามทางแม้หมองหม่น
ขอเพียงทน อย่าบ่นให้หวังนั้นสูญสิ้น
ผ่านมาตามทางแสนไกล
แม้ฉันจะได้ก็แค่เพียงธุลีดิน
หยาดแห่งความรักอบอุ่นที่หลั่งริน
สู่หัวใจที่สิ้นศรัทธา
แม้หนทางใหม่อาจไกลสุดลิบตา
ฉันจะฝ่าเรื่อยไปมิไหวหวั่น
ด้วยใจยึดมั่น
ตราบวันผันผ่าน เพื่อให้ฝันนั้นเป็นจริง
ไม่มีผู้คนตามหนทาง
โดดเดี่ยวอ้างว้างกลางหนทางเปลี่ยว
ไม่มีใครเหลียวแล
ความตายนั้นคือความพ่ายแพ้
สิ่งหนึ่งถึงแม้สิ้นสุด
คงไม่หยุดหนทางหวังยังคอย
ไยโดนปล่อยให้หงอยเหงาเดียวดาย
หยาดแห่งความรักอบอุ่นที่หลั่งริน
สู่หัวใจที่สิ้นศรัทธา
แม้หนทางใหม่อาจไกลสุดลิบตา
ฉันจะฝ่าเรื่อยไปมิไหวหวั่น
ด้วยใจยึดมั่น
ตราบวันผันผ่าน เพื่อให้ฝันนั้นเป็นจริง