กระจกใสบาง เกิดรอยริ้วคราใด
อาจยัง แก้ไขได้อีกครั้ง
เป่าด้วยไฟ หลอมมันใหม่ยังพอมีหวัง
สร้างทดแทน ง่ายดาย
แต่อัญมณี แค่เพียงริ้วรอยข่วน
ปั่นป่วนสูญค่า ราคาสิ้นหาย
ดั่งชีวีฉัน ที่ระทมล่มจมสลาย
เหมือนมีมารร้าย มาดล
แก้วมณีร้าว เปรียบเป็นชีวิตคน
หมองหม่น รนร้อนรวดร้าวแค่ไหน
ถูกมรสุม กลุ้มรุมทำร้าย
ลบเพียงใดก็ยัง เหลือรอย
แค่ความเห็นใจ ให้มาสักคราหนึ่ง
ซาบซึ้ง กว่าคำที่พร่ำหวาน
ส่งจิตใจ หลอมมันมาเป็นยาประสาน
รอยร้าวใน อัญมณี