Βαθιά οργώνει τούτη η θέα την καρδιά, πλατεία αδειανή, στέγη που στάζει. Σκυφτή και μόνη να βολτάρει η ερημιά, την άχνα της στα τζάμια δοκιμάζει. Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο με τη βροχή στα χέρια. Θα' ρθει σαν βάψει ο ουρανός και σαν χαθούν τ' αστέρια. Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο κι η μέρα θα 'ναι λίγη. Θα έρθει μες στην αστραπή και σιωπηλά θα φύγει. Θαρρείς και κρύβει μες στα δόντια του ο καιρός μια φράση τρομαγμένη σαν ελάφι. Ποιο δέντρο σκίζει του θανάτου ο κεραυνός, ποια πέτρα της αγάπης το ξυράφι. Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο με τη βροχή στα χέρια. Θα 'ρθει σαν βάψει ο ουρανός και σαν χαθούν τ' αστέρια. Θα 'ρθει ξανά φθινόπωρο κι η μέρα θα 'ναι λίγη. Θα έρθει μες στην αστραπή και σιωπηλά θα φύγει.