Herr Mannelig, Herr Mannelig
Poślubić chciałam cię
Lecz gdy nie chcesz przyjąć tej chwały
Cokolwiek nie uczynisz
Moja zemsta sięgnie cię
Zanim świat spowije zmierzch
Pradawny miecz przeszyje
Nieczułego serca lód
Wydrze z piersi oddech ostatni
Koszula biała niczym śnieg
Całunem będzie twym
Twoja dusza sczeźnie w ciemności
Dwanaście rączych koni
Będzie rwało ciało twe
Ścierwo rzucę mewom z przystani
Dwanaście srebrnych młynów
Twoje kości zmieli w pył
Z wiatrem wzlecą ponad górami
Będzie tedy los twój
Nauką dla tych, co
Śmią odrzucić moje staranie
Nie uroni nikt ni łzy
Nad niedolą twą
Twoja hańba będzie przykładem
W czerni i szarości rozpłynie się pamięć
O dumnym Manneligu, panu tych ziem
Wiedźmia córa wróci do królestwa pośród drzew
Zanim świat spowije zmierzch