Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Φαρμακερά αρώματα, αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, τέχνη μέσα στον κώδικα
Εικονικά μαγικά από χείλη κόκκινα
Αλλά δε θέλω άλλα δώρα απ' την Πανδώρα πια
Φαρμακερά αρώματα αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, πρόστυχα αποτυπώματα
Σημάδια εκ των οφθαλμών ορατά
Τώρα θα κλάψουν σαν βρέφη οι ουρανοί, σαν χάρη στον άνθρωπο που διψάει
Μακάρι η λούπα να γυρνά, γυρνάει το ζάρι και κρίνει τι θα 'ρθει
Στην περιφορά συμφορά
Σήκω να αντιστρέψουμε τη μοίρα από ανάγκη, έστω μια φορά
Στην ουρά δεν χωρά η ελπίδα κι έσπρωξα να μπει μπροστά απ' όλα στη μάχη
Εν τάχει, οι αναμνήσεις γεννάν στην πλάτη βάρη και φτερά
Κι έχω να ανάψω το άνθος της νυχτός
Το λάθος, δρόμος ανηφορικός για άλλους
Για εμένα, άλλη μια πτήση στο φεγγάρι
Σα να μη με νοιάζει για το τι κάνει, κλείνω αυτιά και μιλώ ειλικρινά
Τα μυστικά μου να μάθει η σιωπή
Κι η χαρά υπάρχει κι ίσως κάποτε περάσει να μας πάρει
Ή ίσως περάσω για να την πάρω μια αγκαλιά
Ίσως βρω την άκρη στο γαμημένο νήμα
Μα με κουράζει αυτή η φάση πού και πού κι ίσως δειλιάζω
Μα μου αρκεί απ' όσα σου 'πα, να κρατάς κάτι
Και κατά προτίμηση, τα θετικά
Ζω με ελάττωμα μου να ανοίγομαι συχνά στην ομορφιά
Σώματα από πάγο στην κοσμική συμμετρία τους θερμά
Και θα αναλάβω να συντηρώ τη φωτιά
Θα καταλάβω
Προσπάθεια θα καταβάλλω να αναπλάθω όσα χάνω
Κι όσα κερδίσω, ίσως δικά μου είναι διπλά
Διπλά δικά μου θα 'ναι μάλλον
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Φαρμακερά αρώματα, αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, τέχνη μέσα στον κώδικα
Εικονικά μαγικά από χείλη κόκκινα
Αλλά δε θέλω άλλα δώρα απ' την Πανδώρα πια
Φαρμακερά αρώματα, αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, πρόστυχα αποτυπώματα
Σημάδια εκ των οφθαλμών ορατά
Άκου
Θα 'θελα να 'χω τη δύναμη να μη λυπάμαι
Καιρός είναι που δεν κοιμάμαι καλά
Κατά τ' άλλα τα πάντα κυλάνε όπως πάντα
Μονάχα με κάποια μικρή διαφορά
Ότι ξύπνησα άλλος, αφού κοιτώ με τρίτη ματιά
Κι είναι οι κόσμοι ισάριθμοι με όσους ζουν ταυτόχρονα
Συντροφιά, ή χωριστά
Και μη νοιάζεσαι για μένα
Ανέκαθεν, ένα πράγμα στοχεύω:
Να ανέβω σε απρόσιτα σημεία και τη γη να πάρω αγκαλιά με μια ματιά
Τα χαρτιά μου ανοιχτά κρατώ κι ας μη τα βλέπεις
Επί σειρά χρόνων ήμουν επισκέπτης στις ρουτίνες των ανθρώπων
Γεννήθηκε της φωτιάς ο κουκλοπαίχτης
Για πάντα, πετώντας πέφτεις
Έπεισα το πρόσωπο μου να γελά κι έπειτα μόνο του με εξέπληξε με ευτυχισμένες λέξεις
Έχεις να διαλέξεις εξής πώς θα παίξεις
Στις αγνές προθέσεις σου, κατάλοιπα του εγωισμού σου που θες να θρέψεις τις ορέξεις
Το νάζι μια πρόστυχη μορφή της τέχνης
Συσχετίζεται το όνομα σου κι ο ψεύτης, μόλις προσωπείο φορέσεις
Το ζήτημα είναι αν θα αντέξεις
Το σύνθημα είναι "να βλέπεις"
Έπειτα από ό,τι με το μάτι καταλαβαίνεις, αν θέλεις
Όταν ξημερώνει, φεύγεις
Κι είσαι σκόνη και στάχτη, που το τασάκι μου λερώνει
Σουρουπώνει... κι επιστρέφεις
Δε θέλω απ' την Πανδώρα δώρα πια
Φαρμακερά αρώματα, αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, τέχνη μέσα στον κώδικα
Εικονικά μαγικά από χείλη κόκκινα
Μα δε θέλω απ' την Πανδώρα άλλα δώρα πια
Φαρμακερά αρώματα, αλλόκοτα ελκυστικά
Δε θέλω δώρα απ' την Πανδώρα πια
Δόρατα τα χρώματα, πρόστυχα αποτυπώματα
Σημάδια εκ των οφθαλμών ορατά