هر چی گفتی شدم الآن کویرِ لختم
همون حرفایی که دو گوشِ رو سر نمیشنُفتن
گفتی کویرم حالا ، نیازمم یه جرعه است
یا همون سفیدِ طبقاتی کلاهِ قله ات
گفتی بسازم معبد نوکش ستاره
گفتی درخت بکارم رو تنش عاشق شه
گفتی رقصنده ها نمیدونن از سازت حیف
از این آوا ها ، از سایه ها از قالب شکل
ما یه دلیل میخواستیم وجودت ثابت شه
میگن چشمِ اجدامونو زد نورِ تابشت
ما که ندیدیم میگن اطبا رو طبیبی
منشا همین زمینی ، رفتی پشتِ نقابت که
میگی اینجا کارزاره ، حالا بجنگ که بازاره
دزدی از چراغ داغه ، شب به خوابِ کاروانه
صبح منزل آشناست ، صبح منزل آشناست
وعده های آرمان به طولِ خوابِ کاروان
میگی اینجا کارزاره ، حالا بجنگ که بازار
دزدی از چراغ داغه ، شب به خوابِ کاروان
صبح منزل آشناست ، صبح منزل آشناست
وعده های آرمان به طولِ خوابِ کاروان
میگی اینجا کارزاره ، حالا بجنگ که بازار
دزدی از چراغ داغه ، شب به خوابِ کاروان
صبح منزل آشناست ، صبح منزل آشناست
وعده های آرمان به طولِ خوابِ کاروان
اینا دروغه من خودم رفتم بازار
فروشنده بهم یه قفس عوضِ دو بال داد
گفت جزای نافرمانی کوره ی ابدیه
این چه تشبیه ییِ اون چه روده عسلی ِ
خالقشونم یکیِ ندیده کاره بقیه
من که درمانگرم پناهنده ی منزل
خونه کجاست ببر ، سبزه آراسته است
تبریزی میگه نه رومی میکِشه تا ته
از من که خامم چه انتظاری دارن
من غباره خاک میخورم توو جرقه یِ آهن
من که شاعرانِ ترین حالتِ داستانم
یه گوشه بی حرکت، چشم دوخته به آفتابم
میگی اینجا کارزاره ، حالا بجنگ که بازاره
دزدی از چراغ داغه ، شب به خوابِ کاروانه
صبح منزل آشناست ، صبح منزل آشناست
وعده های آرمان به طولِ خوابِ کاروان
میگی اینجا کارزاره ، حالا بجنگ که بازار
دزدی از چراغ داغه ، شب به خوابِ کاروان
صبح منزل آشناست ، صبح منزل آشناست
وعده های آرمان به طولِ خوابِ کاروان