Harra Pætur og Elinborg Børn vóru tey so ung Løgdu sínum ástum saman, Mong eru forløg tung. -Nú lystir meg í dansin at gá, Meðan rósur ogliljur tær grógva væl "Bíða vil egi sjey vetur Móti frænda vilja, Giftast ikki livandi manni, Um enn meg kongur gilar" Tekkur hon allar myggjarnar, Setir saman í ring, Tekur upp ein silvursaks Og klippar hár umkring Tekur hon allar myggjanar Sker teim iddarakæði, Ganga tær til strandar oman, Sum Elin fyri var Enntá var tad Elinborg, Dregur upp á seg glógva, So gár hon til stýri at stá, Og ternurnar at rógva Úti í miðjum grasgarði, Akslar hon sítt skinn, Og so búgvin gongur hon í høgar hallir inn Væl siti tær harra Pætur Og tann danska frú Plaga so allir høviskir menn At halda sína trú? Liv nú væl, frú Ingibjørg, Við títt elvagangi! Eg havi nú fingið mín festarmann, Eg lænti tær so leingi