Cicho, cicho zaraz stanie się,
Ja przywiążę Ciebie a Ty mnie,
Bladzi, gładcy nie tracący tchu,
Związani sznurówk z góry w dół.
Anemiczni, symbiotyczni, lekko szklani my,
Pochłaniając się nawzajem, kreujemy sny,
Ciepli, mokrzy i zepsuci możemy się mieć,
Usztywnieni i spokojni, chcemy więcej chcieć
Chcemy chcieć.
Stojąc tak bez ruchu i bez słów,
Odpływamy z tego świata znów,
Nieświadomi realności chwil,
Dodajemy naszym ścieżkom mil.
Zapadnięci i pomięci odrywamy się,
żeby w końcu móc rozplątać ciasne dusze dwie,
Czas rozerwać je od siebie i zapomnieć już.
Zetrzeć z naszych ususzonych serc przyległy kurz,
Zetrzeć kurz.
Cicho, cicho zaraz stanie się,
Ja rozwiążę Ciebie a Ty mnie,
Zimni, metalowi, obcy tak,
Straciliśmy sznurówkowy smak.
Twojej twarzy w moich dłoniach nie pamiętam już,
Dzisiaj mogę tylko i wyłacznie myśleć - cóż,
Ciągle czuję słodki zapach naszych szklanych snów,
Ja i tak Cię kiedyś znajdę i przywiążę znów.
Znajdę znów.