کِی یادُم اَریت اُن هَمَه یاری کِه تو مِتدا
وا اُن هَمَه مستی و خُماری که تو مِتدا
بی تاب و تَوُن از تو جُدا بودِه چه حاصل
کِی از سر اَتا فصلِ بهاری که تو مِتدا
کِی یادُم اَریت اُن هَمَه خوبی که تو تَستَه
وا خصلَتُنِ مَشتِ جنوبی که تو تَستَه
نَرمای تَنِت جای سر بی سر و پا مَه
دل ، روز و شُو از بوی تو و روی تو مَستَه
وا رَفتِنِ تو بخت سَفیدِ مِه سیا بو
عشقی که هَمَه ش تَسلیَتَه خُش یَه بلا بو
بی دلبر و دلدادَه هَمَه حرکتُ و پوچِن
مِه مُردُم از اُن روز که یار از مِه جدا بو