Köşesine çekilmiş bir münzeviyim
Yaşanmamışlara duyulan bir özlemim
Aramazken bulunan,bulununca harcanan
Güneşin bile uzanamadığı o abis benim
Umut var,umut hep var
Bu belkide en güzeli
Unutmak,unutulmak
Bu belkide bu devrin kaderi
Ruhu doyumsuz larvalarla
Pürkusur bir vaziyette
Kesilmemiş ayak sesleri
İçi boş küflü leş parçaları
Kan gövdeyi götürürken
Isyan bayrakları dikili
Metruk kıvamında bu dünya
Hicran yolu tesellisi
Belli etmeden kendini
Üzerindeki bedbahtlığı ve kederi
Harcandın kör bıçaklar arasında
Yok oluşumun başlangıcında
Doğru nedir bilmiyorum artık
Yalanlarla çevrili etrafım
İltihap gibi bulaştı beynime
Azımsanmayacak kadar azım
Alelade bakışların
Aslında kendini tanımlar
Taviz vermez adımların
Eksiklerini tamamlar
Yaralanmış esir düşmüş
Koparılmış bak kanatlarım
Feriştahı bile gelse
İpsi haşerelerle uğraşamam artık
Yitirilmiş yersizliğin
İçine çekilmiş nursuzluğun
Verilmiş hesabı hiçsizliğin
Marifet değilki anlattığın
Özgürlüğe bakar kıblesi kuşların
Yansır yüzüne bakışları
Süzülür kanatlarından keder
Ufukta gömülü sancıların
Birileri yapar birileri gider
Kimileri kaçar kimileri göçer
Zifir karanlığı balçık batağı
Yersiz amansız çırpınışları