Þú vildir ekki hlusta á neitt nema Sönginn sem ómar á milli stjarnanna Allt annað var aðeins hjóm Sem þú leiddir hjá þér eins og vondan draum Þú vildir ekki einu sinni Hlusta á eigin hjartslátt Sem drukknaði og hvarf í ofbeldisfullum skarkala himinhvolfsins Með sverði dróstu línu í sandinn á milli þín og mannanna Og við horfðumst í augu yfir órjúfanleg landamærin Þú fylltir bikar þinn af stöðnuðu vatni Og drakkst og harmaðir vonbrigðin Sem ásækja þig sem draugur Sem ásækja þig sem illur draugur Með hatrömmum rúnum fláðirðu Holdið sem fangelsaði þig Með ólgandi þulum ófstu þér Nýja hlekki, þyrnótta Með skjálfandi höndum Rótaðirðu í rakri jörðinni Og sáðir formælingum þinni eigin fordæmingu Þar sem þú lagðist í moldina Og lofaðir sársaukann Og þjáninguna sem þú ræktaðir Eins og illgresi innra með þér Þar sem þú lagðist í moldina Og lofaðir sársaukann og þjáninguna Uxu harðgerð villiblóm Þú lofsamaðir sársaukann og þjáninguna "Þessi veröld er gröf sem bliknar í samanburði við Sönginn sem berst mér úr tóminu" Sagðirðu og hörfaðir í ylmjúkt myrkrið Hvarfst mér frá augum fyrir fullt og allt