Śród złocistych promieni słońca
Tańczących w kręgu martwych liści
Płynie dziś pieśń przeszłości
I czuć zapach zaschniętej żywicy
Śród ognistych szat brzeziny
Które ścielą się na smutnych niebach
Zbyt daleko, by móc usłyszeć
Woła głos z tych dawnych lat
Zliczasz wszystkie minione dni
Ryjesz je w korze drzewa świata
By móc wypełnić je nektarem pokuty
Gdy czas rozkwitu coraz bliższy!
Wciąż pragniesz powrócić na szlak
Nie tobie pisane było błądzić
Wśród tych nocy zwiastujących brzask
Słuchasz pieśni, których nie zna świat
Zapomnij się i poczekaj
Na wiatr, który niesie Ci wolność i sen
I choć wyschły już kręte rzeki
Ich koryta wciąż znaczą szlak
Szlakiem ich dusza tęsknie podąży
W miejsce, gdzie rzednie mgła
Rozpędzona przez wiatry przemiany!
Rozpędzona przez światło dnia!
Lecz nim zgasną ostatnie popioły
I przykryje je kojący śnieg
Niechaj serce czeka cierpliwie
Wiosny, która niegdyś nadejdzie.