Czterdzieści nocy Grudnia
Czterdzieści dni bezdechu
Nie ma w nas wieczności
Nie ma w nas wiary w dzień
Oddaliśmy się szarości
Nieskończonych szlaków czasu
Ponad światem, co tonie w formie
Wypierając się idei
Pod szarym płótnem bieli
Skąpani w brudnym blasku
Pośród niezrodzonych gestów
Tkamy bezdźwięczną pieśń jutra
Czarny grudzień noc za nocą
Czterdzieści nowiów nie zrodziło pełni
Teraz wiemy, że biel to kłamstwo
Dziedziczymy tylko szarość
Czarny grudzień noc za nocą
Czterdzieści nowiów nie zrodziło pełni
Szare świty to dziedzictwo świata
Który wzrośnie na gruzach naszych serc
Wciąż wołając w bezdnię
Sami w niej toniemy
Szukając światła tam gdzie gaśnie wczoraj
Wciąż czekając bieli
Sami spadamy w szarość
Szukając barw tam gdzie wyschło jutro
Jeśli nów jest świtem
Jeśli biel jest nocą
Osobliwość w trzewiach czasu niczym rana w tkance świata
Jeśli pełnia zmierzchem
Jeśli szarość dniem
Wtedyśmy sami kłamstwem, które rodzi nasza wiara
Czterdzieści nocy Grudnia
Czterdzieści dni bezdechu
Czterdzieści nocy nowiu
Czterdzieści chwil jak wieczność