Gleymdur og grafinn Alblóðugur með stungur í bakinu Veitt af þeim sem eitt sinn kallaði ljós mitt og líf Það dimmir yfir himni veraldarinnar Ég er skugginn í nóttinni Falinn á ljóslausum götum Alheimsins Yfirgefinn í hljóðlausum geim Tómleikans ég er holdgervingur Einmanaleikans Nú sé ég endann á þessum myrka gangi Þar er ekkert ljós, heldur veggur sem á stendur, þú Ljósið var ekki það sem stakk mig í bakið Það var ég sjálfur sem dró mig út fyrir ramma þess Ég tortímdi sjálfum mér