Gleymdur og grafinn
Alblóðugur með stungur í bakinu
Veitt af þeim sem eitt sinn kallaði ljós mitt og líf
Það dimmir yfir himni veraldarinnar
Ég er skugginn í nóttinni
Falinn á ljóslausum götum
Alheimsins
Yfirgefinn í hljóðlausum geim
Tómleikans
ég er holdgervingur
Einmanaleikans
Nú sé ég endann á þessum myrka gangi
Þar er ekkert ljós, heldur veggur sem á stendur, þú
Ljósið var ekki það sem stakk mig í bakið
Það var ég sjálfur sem dró mig út fyrir ramma þess
Ég tortímdi sjálfum mér