Esht jeta ferr parajs apo nje loj Se i gjall apo i vdekur une per ty jam njesoj I mbyll syt trupin e leshoj Nuk ndjej me dhimbje sikur dhe gjarpri te me kafshoj I shtrire pertok i zbeht koplet i pajete Por dicka me ndalon qe te fle gjum i qete Zhgenjimet, trishtimet e streset qe kalova Mesova sa mesova e prap une gabova Se sa me shume kuptova me shume me humbi shpresa Me shum u trullosa sa humbi dhe kujtesa Per cdo gje te bukur e te mir qe me ka ndodhur Mashtrimet dhe genjeshtrat mua shum me kan lodhur Tani qe erdhi fundi me shpirtin e renduar Me zemer te lenduar nuk rreh me se ka ndaluar Te lutem o zot ki meshir ne shpirtin tim Ne qoftese sjam perfekt ky nuk esht faji im (Refreni) (ada) Nje dit do mesoj kur shpirti lart te me shkoj Do zgjohem nga kjo enderr qe dot smundem ta kuptoj Me fal nese gaboj, por si mundem te ndryshoj Kjo jete qe me dhurove ti qenka vec nje loj (Pjesa e dyte) I cuar ne kembe si kostandini ne perrall Syte i kam te hapur megjithse nuk jam gjall Se une nuk pranoj, refuzoj te dorzohem Une po kerkoj drejtsi nuk po justifikohem Me mir mos kisha lindur keto fjal i kisha degjuar Eh sa isha i vogel ne mendje kurr si kisha cuar Por tani shum mir i kuptoj vuajtjet qe ka njerzia Te munduar nga semundjet dhe nga varferia Prandaj me thuaj o zot ku qendron barazia Kush e krijoi trurin tim, endrrat e mia Te bardhen te zezen qiellin dhe gjakun Fillimin e mbarimin te riun edhe plakun I krijove ti qe mos te ket monotoni Qe te ket larmi fat te bardh e fat te zi Qe te krijoj pakenaqsi dhe xhelozi Urrejtje mallkim shum dhune e skllaveri (Refreni i dyte) (d.m.k) Jam sherbetor i mbreteris qe ti krijove Jetoj me mangesite dhe aftesite qe me dhurove Kur lind a kur vdes fatin ti ma ke shkruar Fat i mir a fat i keq eshte fat i detyruar Jemi sherbetor te mbreteris qe ti krijove Jetojm me mangesite dhe aftesite qe na dhurove Por nuk ka drejtsi ne intelekt ska barazi Kemi lindur me mekate na gjyko ti tani.