Kendime aç kaldım Kader desem de başkaydı Artık ince bir çizgimiz yok ürkütüyor beni laflar bile yar Dolup taştın anlar diye ama artık ağlasan kanlar güne yağar Artık ağlar mıyım Bulacak bir gün ahlar beni yine O gün her şey mantıklı yasak diye vazgeçtiğin günahlar bile Tutturuyor beni bir türküden anlar Bazen insan öyle şeyler yaşar ki kaderinde hiç gülmeden ağlar Yine önümde aşılmayan yollar anlamıyorlar hikayeni dinletsen bile Çünkü bazen anlaman mümkün olmuyor acımı hissetsen bile Yüzüm çıkmıyor yerlerden Ne kadar ağır geldiğini söylesen de vuruyorlar her yerden Ben katilim ama kendimden başka bir vücuda zarar vermedim Kendime düşman değilim de düşmandan böyle zarar görmedim Beni benimle bıraktın Yalnız bıraksan çok daha iyiydi Beni benden başkası anlamaz aslında yalnız olmadan iyiydim Bazen zordur sahip olmadığın evde görünmek Çünkü var olmamak daha gururlu ait olmadığın yerde bulunmaktan Beni benimle bıraktın Beni yalnız bıraktın Sonsuz karanlık Ürkütüyor uykusuzluk artık Kendime aç kaldım Kader desem de başkaydı Geceler geçmiyor ki Artık hayat dediğimiz şey ölüm kadar saçmaydı Gülmeye aç kaldım Of böyle böyle yaşlandım Ömür yetmiyor ki Artık hayat dediğimiz şey ölüm kadar saçmaydı