ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
กึ้ดถึงตอนน้อยๆตอนเฮาล้มลงต้าว
แม่บอกได้เกิดเป็นคนมันตึงมีเซอะมีง่าว
ล้มแล้วก็ลุกเหีย บ่ใจ่เป็นเมื่อยเป็นไข้
เจ็บน้อยก็อดเอาเกิดเป็นลูกบ่าวจะไปไห้
จนเฮาใหญ่วันนี้ก็บ่เหมือนตอนละอ่อน
ความเจ็บบ่ใจ่แค่ต้าว มีแผลถลอกอย่างตะก่อน
บ้านต้องผ่อน มีแต่หนี้ ปะแต่คนสัปปะลี่
ชีวิตต้องปะแต่คนหัววอก แต่คนขี้จ่ม แต่คนจู้จี้
แต่ในใจลูกนี้ก็ยังจำกำแม่
ว่าลูกเหยคนเฮามันตึงมีดี มีแย่
นอนสลีวันใด จะไปลืมสาด ลืมแคร่
ได้นั่งเสลี่ยงซักวันก็ลง เพราะชีวิตคนนั้นมันบ่แน่
ใส่เกิบแตะก้านว่าสายมันปุด
แต่เฮาก็ยังเหลือตี๋น บ่ใจ่เป็นคนตี๋นกุด
ลุกขึ้นลูกจายถ้าคิดจะเตวก็ไปหื้อสุด
ใหญ่แล้วหื้ออดเอา ก้านแม่สั่งลุยฮาตึงบ่หยุดบ่ะ
ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกถ้าลุกเจ้าได้กินไส้อั่วจิ้นหมู
ได้กิ๋นพริกแดงพริกหนุ่ม กินต๋ำบะหนุนกิ๋นอ่องปู๋
จำมาตั้งเมื่อละอ่อนเต๊าใหญ่
ลุกขวายเมื่อใดจำเป็นได้กิ๋นก๊ะก้านผักไผ่
โคะ! อะหยังปะล้ำปะเหลือ
จำได้สมัยละอ่อนบ่ะซอบง่าวกินแกงบะเขือ
แม่บอกหื้อเลือกเอาจะกิ๋นเข้านึ่งกับเกลือ
ก็แล้วแต่เน่อน้อยเหยหรือจะกิ๋นแก๋งตี้เหลือ
เป็นกำสอนตี้ล้ำลึกฝังใจ๋
มากึ้ดถึงกำแม่ต๋อนตี้ชีวิตมันเริ่มบ่ไหว
ว่าแกงบะเขือส้มตอนนั้นยังดีกว่าไหนๆ
เพราะเอาดอกเบี้ยในธนาคารมาแกงกิ๋นบ่ได้
จ๋ำไว้เน้อน้อยเหย ใหญ่แล้วไปดีย่อย
ถ้าเตวเวยมันจะต้าวก่อก้อยเตวเน้อไอ่น้อย
แม่ขออย่างเดียวท้อได้แต่จะไปถอย
ใหญ่แล้วหื้ออดเอาเฮาบ่ไจ้เด็กเห่อ อื้ม
ถ้าอู้ถึงเมื่อตะก่อน ตอนเป็นละอ่อนยอมฮับว่าหลึก
แม่เขอ่านหนังสือหนังหา เพราะว่าแม่กลัวพะญ๋าจะปึก
บ่ฮ่ำบ่เฮียนวันนี้ ถ้าสูใหญ่มาเดี๋ยวจะหู้สึก
บ่อยากหื้อยะก๋านตุ๊ก แม่อยากหื้อลูกอยู่ในฮ่มตึก
ยามมืดยามดึกถ้าเล่นในป่าเดี๋ยวผีเอาซ่อน
ไอ่เฮาก็บ่หู้ฟ้านึกว่าในป่ามี Pokémon
ไปเล่นสุ่มมืดในป่า ปอสดออกมาโดนแม่ตบง่อน
เป็นโขด เป็นเกียด เป็นไห้ เป็นฮ้อง หนีออกบ้านไปเอารถเครื่องฮ่อน
บ่เข้าใจ๋ว่าเป๋นบ่าหยังแม่ถึงจุถึงดุถึงด่า
ปอใดใหญ่มาผมจึงหู้ว่ากำแม่มีก่า
ความฮักของแม่ตี้มี มันบ่เปลี่ยนสีเหมือนกับจั๊กก่า
เป็นเครื่องขัดเกลาจิตใจ๋เหมือนกบไสไม้ของหมู่สล่า
กำจุ กำสอน กำด่ารวมถึงเสียงเพี้ยตี้แม่ตบง่อน
เป็นความหวังดีของแม่แม้มีไม้แส้มาฟาดขาน่อง
มันเจ็บน้อยกว่าปะคนขี้จุ๊ ปะคนกะล่อน
ปะคนหัววอก วอกไบ้วอกง่าว อยากหื้อหมู่สูฟังกำแม่เหียพ่อง
ลุกเจ้ากินผักตางป๋าย ลุกขวายจะได้กินผักตางเก๊า
กำตี้แม่บอกแม่สอนเจ้า อดเอาใหญ่แล้วเน้อลูกจาย
ดำน้ำหื้อมันหันทราย นอนหงายหื้อมันหันฟ้า
วันเดือนเคลื่อนไปไผบ่ท่า ลูกหล้าใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว จะไปไหนก็ได้ ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืน น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้ จะไปด้น จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา
แม่บอกใหญ่แล้วนะลูกบ่าว จะไปไหนก็ได้ ขออย่างเดียวจะไปง่าว
แม่บอกใจ้ชีวิตอย่าหื้อมันปุดตืน น้ำลายตัวเก่าจำไว้จะไปลืน
แม่บอกอย่าเป็นคนโวคนเวา หู้อะหยังก็เอาหื้อแต้ จะไปด้น จะไปเดา
แม่บอกถ้านั่งไห้จะมีแต่คนสมเพชเฮา ลุกขึ้นมาลูกเหย ใหญ่แล้วหื้ออดเอา