Ferios iam mi sur bela la marfundo
Taŭgos jam la aĝ', aŭ eĉ antaŭ tiu lim'
Tutsola en ĝarden' de la silentabundo
Tre lante iros mi survoj' al malproksim'
En pac', sen ajna hast', paŝante sur la spongoj
Kun marsteloj jam sur la barbo kaj la frunt'
La plej bela estos jen, la lastaj revolongoj
Dum sunoplena tag', je centmetra profund'
Tutsola iros mi jen inter anemonoj
Kaj la sovaĝo de ĝardenoj sen ord'
Ja miraklo de l' viv' sen indulgo al la homoj
Konstruos fine mi domon sur mara kort'
Porte sur la kurent' al la Maro Sargasa
En la tombejon kie dormas ŝipoj sen aplaŭd'
Mi iros al la dorm' de la malflus' senpaca
Kaj fiŝoj el fajnor' glitos sur mia haŭt'
Kaj mi eklasos ke fordrivu mia korpo
Okulpar' en apert' laŭpove vaste plej
Provos mi paŝ' post paŝ' alveni al transa bordo
Eĉ post centfoja mort' ekos mi re kaj re
Revenus mi al vi eĉ kontraŭ la kurento
De mi mem en liber', en puro kaj klarec'
Kun palpebroj en fiks', animo en atendo
Perfekta novnaskit' kiu estas sen parenc'
Revenos mi al vi eĉ kontraŭ la kurento
De mi mem en liber', en puro kaj klarec'
Kun palpebroj en fiks', animo en atendo
Perfekta novnaskit' kiu estas sen parenc'