میخوام از یه جایی بت بگم که یه کتاب بی نهایت صفحه س
ترمینال جنوب
اونجا که آدمای غریبه توشن همسفر
کش میاد غروب
به نگاه سربازی که بیلیط یه شهر تو دستاشه
اختیار
حقوق
به نگاهش پشمه
آه
یه زن مُسن
با عصای چوبی کنده کاری شده
با نگاهی که آلوده به بغضه
میپرسه "پسرم کدوم اتوبوس میره پابوس؟"
میگم "بشین مادر صدات میکنه خودش"
از دخترش که سرطانیه میگه
از پسرش که سربازیه
از شوهرش که تریاکیه
واسه الباقیش حیف
کلمه کم میاره
اتوبوس های تاخیری
جاده هایی که ارضا نمیشن
آدما عاشق رسیدنن
مقصدهاشون تو چشم جا نمیشن
دستاش کلفته
زمخته
زبره
اما نگاهشه به نرمی ترمه
اسمش عبّاسه
افغانه
گچ کاره
انقد کشیدن رو رویاهاش ماله
که حالا دیگه خودش اوستا بّنائه
اما بنا نیست بنایی بنا شه براش حیفکه غربت خرابه و کاخ نداره
تو عصر چپاول منابع
تقارن خلایق
تنازع بقائه
تکامل ضوابط
همش از جلو چشاش رد
قفسش گنده س
اما خونشونه حصارک
دلش تنگ کوچه های کابله
وقتی همه اونجایی که میگیرن کابله
میگه هممونیم گدای شاه
بیلیط تو دستش میره پابوس امام رضا
اتوبوس های تاخیری
جاده هایی که ارضا نمیشن
آدما عاشق رسیدنن
مقصدهاشون تو چشم جا نمیشن
دیدی دل ترمینالا
چقد از آدما پره؟
یادته پدر چشم میذاشتی
تا بچّه ت یه کنجی جا بخوره؟
جا خوردم
غافلگیر
کجام؟
کنج سه ضلع دنیام
تو زاویه م
رصد میکنم
با دل گنجشک
چشم عقاب
ترمیناله ترمیناله
ترمینال چه سرّی داره
غم و شادی ها مسافرن
اینجا خود واقعیته لایه لایه
یه کتابه
که بی نهایت صفحه س
اما دریغ
از یه قصّه از سفر
یه مقیاس کوچیک تر از
وطن
اتوبوس های تاخیری
جاده هایی که ارضا نمیشن
آدما عاشق رسیدنن
مقصدهاشون تو چشم جا نمیشن
میگن هر سفر شروع یه آغازه
پس چرا به ترمینالا میگیم پایانه؟
یکی میخری؟ آدامسه
اینم عین سفره
مزش کنم
مزش میپره
درد زده به استخون قلم
مسافرم تو جستجوی سفر
بی جهته پرس و جوی جهت
من از زمان یا زمان از من
کدوم بگذره که تباه نشم؟
از اون مادر پیر تر و
از اون سرباز سرباز ترم
سینه ی همه ی ما ترمیناله
خالی شلوغ پر از دود
شاید تصویر تو از خونه س
که داره پخش میشه از این بلندگو
اتوبوس های تاخیری
جاده هایی که ارضا نمیشن
آدما عاشق رسیدنن
مقصدهاشون تو چشم جا نمیشن