K ben veel te jong om dapper te zijn
Veel te broos nu voor begrip
Maar het maalt ... en maalt ... en maalt
Dat kwellend repetitief gebons, die nijdig stompe prik
Vervelend lang, tergend traag, zonder zicht op waar naartoe
De stad zingt, maar de stilte beaamt
Wat niet hoort te worden uitgesproken
Iedereen aarzelt zo herkenbaar
Geen rancune, geen verwijten, alleen leegte
Stille woede, doelloos staren
Een doffe blik op dat ene punt dat 'oneindigheid' belichaamt
Maar dat uitmondt in een kille stroom van troostend medelijden
Goedbedoeld, maar ongevraagd
Zwart is geen kleur, maar het gebrek eraan
Geen inkt die daarop pakt, geen woord dat er niet in verzinkt
Hoe waardevol ook, hol, zwaar, empathisch, wel of niet gemeend
Cijfers verklaren alles, maar een uitkomst is er niet
Laat staan een reden
Alsof die de pijn zou verzachten
Het dwingt me om dapper te zijn
Maar dat wil ik niet
Kan ik niet
Hoef ik niet
Nu niet