Внимание! Перевод текстов выполнен автоматически. Возможны неточности и неполнота перевода. Мы прилагаем все усилия для обеспечения точности перевода, но рекомендуем использовать его только в качестве общего ориентира.
Ναι, το τέλος άρχισεДа, это конец началаΜια ακόμα αυλαία κλείνειЕще один занавес закрываетсяΚαι καιγόμαστε μαζίИ καιγόμαστε вместеΣτην άκρη του κόσμουНа краю мираΤα δάκρυά σου δωσ' μουТвои слезы дайте мнеΚαι όπου μας βγάλειИ куда это нас приведетΤο δρόμο μας το χτίζουμε καθώς προχωράμεНаш путь мы создаем, как мы идемΚι ούτε ώρα για μετάνοιες σε κανέναν δε χρωστάμεИ не время для извинений никому не обязаныΌσες ράγες λαμπερές αστραφτερές συναντάμεСтолько рельсы блестят сверкающие встречаемΤις ξηλώνουμε και πάμεСо ξηλώνουμε и пойдемΠαραμονεύουνε θηλιές στις πιο απίθανες μεριέςΠαραμονεύουνε петель в самых неожиданных сторонΠοτέ σου δεν το είχες φανταστείТебе никогда не было себе представитьΔεν το περίμενες ποτέНе ожидал когда-либоΓια μας κανένας δε θα νοιαστείО нас никто не позаботитсяΤι να κάνουμε;Что делать?Σιγά που θα πεθάνουμεДа, мы все умремΓια να γίνουμε αρεστοίДля того чтобы стать любятΤι κι αν είμαστεА что, если мыΤων γονιών μας η ντροπήНаших родителей стыдΚαμιά ενοχήНет виныΑπό το χώμα που πατάτε ακούω στο βάθος θαμμέναИз почвы, которая при нажатии, я слышу в глубине погребеныΝα στενάζουν με λυγμούς χιλιάδες όνειρα χαμέναЧтобы стоны рыдания тысячи потерянные мечтыΣτα μέρη που γυρνάτε οι τοίχοι στάζουν ανίαВ местах, которые поворачивайте стены капает скукиΣαν γέρων καφενείαКак стар кафеΤριαντατόσα χρόνια πάνε που με κόκκινο περνάμεΤριαντατόσα годы идут, что с красный проходимΚαι το μπαμ ακόμα να ακουστείИ взрыв еще не слышалΦοβάμαι μόνο να πιστέψω πως αυτό δεν πρόκειται να συμβείБоюсь только, чтобы поверить, что это не произойдетΑπό το χώμα που πατάτε ακούω στο βάθος θαμμέναИз почвы, которая при нажатии, я слышу в глубине погребеныΝα στενάζουν με λυγμούς χιλιάδες όνειρα χαμέναЧтобы стоны рыдания тысячи потерянные мечтыΣτα μέρη που γυρνάτε οι τοίχοι στάζουν ανίαВ местах, которые поворачивайте стены капает скукиΣαν γέρων καφενείαКак стар кафеΤριαντατόσα χρόνια πάνε που με κόκκινο περνάμεΤριαντατόσα годы идут, что с красный проходимΚαι το μπαμ ακόμα να ακουστείИ взрыв еще не слышалΦοβάμαι μόνο να πιστέψω πως αυτό δεν πρόκειται να συμβείБоюсь только, чтобы поверить, что это не произойдетΤρέμω τη μέρα που η αναμονήДрожу в день, когда ожиданиеΔεν θα 'ναι αρκετή να με σηκώνει το πρωίНе будет достаточно, чтобы с тягой утро