Dlaczego wszyscy ludzie mają zimne twarze
Dlaczego drążą w świetle ciemne korytarze
Dlaczego ciągle muszę biec nad samym skrajem
Dlaczego z mego głosu mało tak zostaje
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy
A zatykam uszy swe
Smugi w powietrzu i mój bieg
Jak prądy niewidzialnych rzek
Mój własny krzyk, mój własny krzyk ogłusza mnie
A zatykam uszy swe
Mój własny krzyk, mój własny krzyk ogłusza mnie
Kim jest ten człowiek, który ciągle za mną idzie
Zamknięte oczy ma i wszystko nimi widzi
Wiem, że on wie, że ja się strasznie jego boję
Wiem, że coś mówi, lecz zatkałam uszy swoje
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy
A czy ktoś zrozumie to
Nie kończy się ten straszny most
I nic się nie tłumaczy wprost
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno
A czy ktoś zrozumie to
Wszystko ma drugie, trzecie, czwarte, piąte dno
Mówicie o mnie, że szalona, że szalona
Mówicie o mnie, ja to samo krzyczę o was
I swoim krzykiem przez powietrze drążę drogę,
Po której wszyscy inni iść w milczeniu mogą
Krzyczę, krzyczę, krzyczę, krzyczę wniebogłosy
A! Ktoś chwyta, woła stój
Lecz wiem, że już nadchodzi czas,
Gdy będzie musiał każdy z was
Uznać ten krzyk, ten krzyk, ten krzyk z mych niemych ust
Za swój