Κόρη, εμάς, αδάμαστη Θα μας αναζητήσεις Γιατί έχουμε την Άνοιξη- την Άνοιξη βαθιά μας Τη φωτιά που την φυσάει πάντα ο αέρας Τ' αμπέλια κι ο ήλιος- ο ήλιος είναι μέσα μας Κι ας έχει ο άνθρωπος ακόμα να μεθάει Σε ηλιαχτίδες και γλυκές επευφημίες Κόρη αδάμαστη των αγριμιών μητέρα Αύρες αιωρούνται, αύρες νυχτοπλάνητες Ο κύκλος πάει να κλείσει Μα τέλειος δεν είναι Στο κέντρο η φωτιά νικά Κι αντάμα γέρνει η αρετή 'Ισως κοιμηθεί μα θα ξυπνήσει πάλι Ο έρωτας του ωραίου, του αγαθού ο έρωτας Πάντα θα επιστρέφει Σου απλώνω το χέρι της καρδιάς Κόρη αδάμαστη των αγριμιών μητέρα