Κόρη, εμάς, αδάμαστη
Θα μας αναζητήσεις
Γιατί έχουμε την Άνοιξη- την Άνοιξη βαθιά μας
Τη φωτιά που την φυσάει πάντα ο αέρας
Τ' αμπέλια κι ο ήλιος- ο ήλιος είναι μέσα μας
Κι ας έχει ο άνθρωπος ακόμα να μεθάει
Σε ηλιαχτίδες και γλυκές επευφημίες
Κόρη αδάμαστη των αγριμιών μητέρα
Αύρες αιωρούνται, αύρες νυχτοπλάνητες
Ο κύκλος πάει να κλείσει
Μα τέλειος δεν είναι
Στο κέντρο η φωτιά νικά
Κι αντάμα γέρνει η αρετή
'Ισως κοιμηθεί μα θα ξυπνήσει πάλι
Ο έρωτας του ωραίου, του αγαθού ο έρωτας
Πάντα θα επιστρέφει
Σου απλώνω το χέρι της καρδιάς
Κόρη αδάμαστη των αγριμιών μητέρα