Κόκαλα παλιά- παλιά ευτυχισμένα
Υπάρχουνε πολλά εδώ
Αφού η συντριβή έγινε μνήμη
Όλα τα συντρίμμια των καιρών
Που δε μιλιούνται ούτε σφυρίζονται
Δε φάνηκαν στον ήλιο κι όμως λάμπουν
Κι όμως λάμπουν- κι όμως λάμπουν- κι όμως λάμπουν
Λάμπουν κι όμως λάμπουν
Χώθηκαν βαθιά σα ρίγος ιερό
Στης ύπαρξης μου το μεδούλι
Αφού ο άνθρωπος
Ανέσυρε τα ύψη και τα βάθη
Κερδίζοντας το μητρικό αλφάβητο
Της φύσης ήταν φευγαλέο θέλημα
Θρόισμα λευκής ανθοφορίας κι ευφροσύνης
Ήτανε κεραυνός κι έπειτα νύχτωμα
Ήταν φωτόνια του έρωτα
Ίχνη αρμονίας του μέγα Διάκοσμου
Ήταν ο Νούς που όλα τα διέπει