Οι μέρες πέρασαν πότε από πυκνές σκιές
Και πότε από φθαρμένα μεγαλεία
Πέρασαν ψίθυροι φωτός ψαλμοί βροχής
Και φιδοπουκάμισα της σκέψης
Οι μέρες πέρασαν πότε από πυκνές σκιές
Και πότε από φθαρμένα μεγαλεία
Εκεί που κάποτε έσταζε λάβα η αλήθεια
Και μύθοι φλόγιζαν θεμέλια κι ανάσες
Άκουσα το λόγο της φωτιάς
Οι μέρες πέρασαν πότε από πυκνές σκιές
Και πότε από φθαρμένα μεγαλεία
Κι αφού μας τύλιξε το καύκαλο της πόλης
Με του καιρού τ' αφηνιασμένο μείγμα
Ήρθε το κάλεσμα
Το γέρικο του τόπου φως
Να μας προστατεύσει και να γίνει πάλι
Πυκνός, ευοίωνος, προγονικός ρυθμός
Και προσευχήθηκα για τη ψυχή του τόπου
Ανάμεσα σε γράμματα αδράχτια και μορφές
Με πήραν αγκαλιά τα περασμένα
Κι άκουσα το λόγο της φωτιάς