Κόρη αδάμαστη Των αγριμιών μητέρα Τώρα που σμήνος μέλισσες Κεντρίζει τους ανθούς σου Κ' η γύρη σου ολόλευκη Στον άνεμο σκορπιέται Θυμήθηκα την άνοιξη Που ανάσαινα ο ίδιος Τα θερισμένα όνειρα Τις πέτρες και τον μόχθο Τις ευωδιές του βίου σου Τα χρώματα της σκέψης Κι ας μη γυρνά ο καπνός Ξανά απ' τον ουρανό σου Κι ας μη, με όρκους δένονται Άνθρωποι και λιοντάρια Κοντά σου θα πορεύομαι Αδρός όπως η νύχτα Μ' ένα μολύβι και χαρτί Ως την κοινή μας μοίρα