Ze sleept iedere koude avond
Gebogen onder 's levens vracht
Haar boeltje mee in plastic tassen
Op zoek naar warmte in de nacht
In een portiek of in een steegje
Of ergens onder 'n donk're brug
Ligt zij in een kartonnen doosje
En kijkt op haar verleden terug
En met haar kraag hoog opgetrokken
De ledematen koud en stram
Denkt ze weer t'rug aan vroeg're jaren
Onder een brug in Amsterdam
Eens was zij net als and're mensen
Eens had ze 'n huis, een man, een kind
Eens ging ze lachend door het leven
En alles ging haar voor de wind
Maar plots'ling was het afgelopen
Een storm, een hulpeloze boot
Haar man en kind, aan boord gebleven
En beiden vonden zij de dood
En in de nacht hoort zij weer stemmen
Hoort hoe haar meisje zegt: "dag mam"
Wordt ze weer warrum van verlangen
Onder een brug in Amsterdam
De lege fles valt uit haar handen
Dan schrikt ze wakker met een schreeuw
Ze rilt en wankelt op haar benen
Wordt uitgelachen door een meeuw
Ze gaat op weg naar 't oude kerkhof
Nog halluf door de drank verdoofd
En op het graf legt ze een popje
Dat had ze aan haar kind beloofd
En met de tranen op haar wangen
Gaat ze weer weg zoals ze kwam
Gebroken vrouw gehuld in lompen
Onder een brug in Amsterdam
En zie de mensen hoe ze fluist'ren
Gaan met een boogje om haar heen
Door kinderen soms uitgescholden
Dan voelt ze zich het meest alleen
Ach, was ze maar gelijk gestorven
Dan was ze bij haar kind en man
Nu nam het leven haar te grazen
Zoals alleen het leven kan
En op een kille winteravond
Doofde de wind haar levensvlam
Dat toch een mens het eind moet vinden
Onder een brug in Amsterdam