Kleine dirkie had een hondje, door een auto overreden
Met gebroken poot in 't straatgewoel gevonden
Met twee houtjes en een stukkie van een ouwe gonjezak
Had ie 't pootje eerst gespalkt en toen verbonden
Daarna had ie 't diertje heel zacht opgepakt en thuis gebracht
En vervuld van stille angst en diepe zorgen
Zei die: mormel, had ook uitgekeken voor je overstak
Maar 't voorzichtig in een zolderhoek verborgen
Als ie boterhammen kreeg, verborg ie ied're keer een stukkie
Voor zijn zieke kameraad onder zijn kieltje
En dan sloop ie op zijn tenen met een kopje zonder oor
Naar de zolder en zei: vreet nou maar schlemieltje
Hekkie keek 'm nou en dan met zijn koppie scheef 's aan
Die philantropie kon 't mormel niet verwerken
Toen ie op een keer wou blaffen, siste dirkie: hou je bek
Je legt zo uit je pension, als ze het merken
In een gammel stijfselkistje stopte hij 't skelettig diertje
Want zijn moeder mocht het heelegaar niet weten
Als ze hekkie had gezien, hij kende moeder op een prik
Had ze 't beest meteen het steegje ingesmeten
Al zo vaak had ie verzocht of ie 'n hondje hebben mocht
Want die beesten zijn net mensen soms, zo piente
Dirkie hield niet van de schoffies uit de buurt, die vonden 'm maar raar
En ze scholden slome hein en dooie diender
Op een keer kwam hekkie onverwacht, zijn poot nog in het verband
De kamer in, een hondje laat zich niet verbieden
Moeder zei: nou is de boot aan, kijk me zo'n scharminkel aan
Het lijkt waarachtig wel de joodse invalide
Van wie hoort dat stuk gespuis, straks heb ik artis in m'n huis
Dirkie stamelde, hij kon het nauwelijks zeggen
Toen ie onder 'n auto lee, docht ik, 'k neem hem effe mee
Anders hadden z'm zo maar late leggen
Als ie binnen 't uur mijn huis niet uit is, gaat ie in de plomp
Verklaarde ma, dat is wat voor mij, die nare krengen
Toen zei pa gedecideerd: wanneer zijn poot genezen is
Zal ik 'm persoonlijk naar 't asiel toe brengen
Dirk zei liefdevol: nou teef, d'eerste maand ben jij weer safe
Intuïtief was hij van de patiënt gaan houden
Moeder stamelde: zeg ober, geef u hector 'n stukkie kreeft
Man, je mot een villa voor 'm laten bouwen
Kliene mientje, 't jongste zusje, noemde hekkie smalend viezerik
Dan hulde dirk zich hooghartig zwijgen
Maar werd het hem wel te machtig en dan kreet ie: treiterkop
Wat is vies, kijk jij maar liever naar je eigen
En beet hek in miesjes pop, 't meisje gaf het beest een schop
Dirk vloog op en loeide: valse salamander
Raak die beest nou nog 's aan, zal ik je effe kreupel slaan
Als ie slaag krijgt, is 't van mij en van geen ander
Hekkie leefde ongestoord te midden van conflicten voort
Schoon onbewust dat ze de oorzaak was van rampen
D'een vervolgde haar met haat, de ander werd haar kameraad
'T huisgezin had zich gescheiden in twee kampen
'T pootje was weer gecureerd, dirkie had de hond geleerd
Mooi te zitten en nou was ie reuze branie
Vader zei soms: klein serpent, zo'n beest is toch intelligent
Ja, zei moeder, ga d'r mee naar sarassani
Na zes maanden stille oorlog had het noodlot zich voltrokken
Hekkie had iets raars gedaan in moeders kamer
Bertus, 't oudste broertje, zag het en riep: kijk eens wat een zwijn
Op de trijpen stoelen, moe, hij greep een hamer
Wierp die hekkie naar zijn kop, 't beestje vloog schuimbekkend op
Viel toen neer, op dat moment kwam dirkie binnen
Bleef als vastgenageld staan, keek lijkwit zijn broertje aan
Niemand wist toen wat met dirkie te beginnen
Zacht, al was 't een kostbaar kleinood, heeft toen dirk 't verstarde beest
Naar zijn hoekje op de zolder meegenomen
'S avonds in het donker groef ie in het vondelpark een kuil
In een eenzaam laantje onder iepebomen
Met een snuitje bleek als was, lei die hekkie onder 't gras
En zei trillend, beide oogjes toegeknepen
Hekkie, het was niet mijn schuld, mensen hebben geen geduld
Arme dier, ze hebben jou thuis niet begrepen.