Utta paa Hav'e der ligg ett Land
Mæ Snjø aa mæ Iis paa sin Skalle;
Synnatil he dæ ei grøn'e Strand,
Aa Grønland pla Folkj'e dæ kalle.
Bygdinn' æ faa', Hus'a æ smaa',
Folkj'e he' lite te modast paa,
Men Land'e sitt elska dei alle.
Maange ha siglt um Sjø'n derut
Førr i dei framfarne Aaraa;
Einn 'ta dei var no ein unge Gut
Her ifraa Landa vaaraa.
Der skuld' an daa Teneste faa
Tene se Penge aa um se sjaa
Aa venjast te rugge paa Baaraa.
Daa han so heimafraa for si Fær
Aa Skutaa fraa Land skulde skride,
Sto der ei Ungmøy i Fjørinne nær
Aa saag uppaa Fær'a mæ Kvide.
Skutaa drog av ut mot sitt Hav;
Gjentaa saag ut paa dæ breide Kav,
Aa Taankanne fore so vide.
Gutin han kom til den grøne Strand,
Der mæ so maangt laut han kave;
Mest han gløymde sitt gamle Land,
Der kom inkje Brev yve Hav'e.
Her æ no e, tenkt' an mæ se,
Ho æ der heime, ho gløyme snart me;
D'æ maange, so hinne vil have.
Jentaa sat heime aa bidde traatt;
Ingjin-ting lenger ho frette.
Kjenninga hade so imist spaatt,
So inkje va til nokin Lette.
Gløym haanaa du! snart vil han snu
Heimatte hiit mæ ei ung'e Fru;
Han trudd' ikkje, du va den rette.
Nei, sa ho, slikt æ daa Lygn aa Last;
Aldre e trur, han æ slik'e;
Visst æ dæ Armod, so held' aanaa fast,
Han hev' ikkje braadt vorte rik'e.
Nei, førr e trur aa tæk'e me Stur,
Førr ska e leit' aanaa upp, der 'an bur,
Aa daa vil e sjaa, um han svik'e.
Kjellaa um Bor i Skip'e steig,
So tok dæ so fagert te fare;
Nes itte Nes attum Stamnen seig,
Aa Land'e vart laagt som ein Bare.
Strand'a vart blaa, Fjell'a vart smaa
Aa minka, te meir at dæ bar ut paa;
Dei sto som ein tiggete Kvare.
Sistpaa ett Land upp-o Sjø'naa steig
Mæ røsele' Brida paa Fjellaa;
Glade dei daa inn-aat Landa seig,
Aa kvikar' i Huj'a vart Kjellaa.
Der tok dei Land, la Skutaa i Band,
Gjekk se so uppaa den frammande Strand
Aa søgde mæ frammande Sellaa.
Det møtte Kjellaa daa Gutin sinn,
Han vart baade fingjin aa feijin.
Aldre so kom dæ i Hugjin minn,
At du skulde hiit finne Vei'in.
Her hev' e gaatt aa lengta so traatt
Aa meint, at e skulde fly heimatte braadt,
Men stødt kom dæ ettkvart i Vei'in.
Men no skal Sorj'a sin Ende faa;
Heimatte no skal mid fyljast.
Gildare Kjelle e aldre kann sjaa,
Mid skal ikkje oftare skyljast.
He du no bidt aa stræva aa stridt,
So skal daa den Truskapen spyrjast vidt,
Aa Minne dæ vil ikkje dyljast.