Γραφω το δίσκο μου γυρνώντας
Αυτό θα πει χειμώνας
Άμα δεν έρθω πίσω έπεσα μονομαχοντας
Από τη λάβα της καρδιάς η κρύα αύρα
Δε ξεχωρίζουνε όσοι φοράνε μαύρα
Περιμένουν τα παιδιά να βγω να πω όσα αισθάνονται
Αυτοί είναι εγώ κι εγώ αυτοί σε όλα μοιάζουμε
Όταν κλείνω τα μάτια και ταξιδεύω
Γυρίζουμε σελίδα και το πάμε έργο
110 παλμοί
Καλοκαιρινή βροχή
Σου είπα θα την πέσω αλλά το πήρα σερί
Έγραψα ένα κομμάτι για να χεις να ακούς κι εσύ
Όταν μια μέρα θα πέσω μια και καλή
Τα όνειρα μου είναι σύννεφα που παν με τον αέρα
Φεύγουνε και γυρνάνε μέρα παρά μέρα
4 του μήνα δεν το κατάλαβα καν
Βρίσκομαι σε ένα σπίτι που όλα γυρναν
Απ τον κόσμο που δεν σκέφτομαι τι κάνω και που πάω
Θα πιω να ξεχαστω και πάλι κάτω θα κυλαω
Κοιτάω τον ουρανό μόνο το αστέρι μου μετράω
Δεν αφήνω σημάδια στο δρόμο που ακολουθαω
Ξερω καλά που πάμε
Και δεν καταντάμε σαν εσένα
Έπιασα όμηρο την πένα
Και γαμαμε εσένα
Πες τι σου θυμισα να μου σερβίρεις το πιο όμορφο ψέμα
Απόψε κυλισα στο θέμα και το ζω για μένα
Ο, τι προσπάθησες να πεις το είπαν τα μάτια
Μου πέρασε η ζωή από μπροστά σε μια εβδομάδα
Νομίζω πως τρελαίνομαι μα δεν έχω ανάγκη αυτά τα χάπια
Όλοι μαύρα μεσάνυχτα κι εγώ με μαύρα φράγκα
Το πήρανε γραμμή θα ζω για πάντα
Δε θέλω να σου μείνει και δε γράφω αυτό το γράμμα
Ο, τι μου συμβαίνει είμαι εγώ χωρίς το καρμα
Είμαι το υπερφυσικό που ζεις χωρίς το θαύμα
Μείναμε άλλο λίγο
Όλα γύρο μου λάμπουνε κι εγώ ματιά στο στίχο
Με σύμβολα στον τοίχο
Σε νιώθω πιο κοντά μέσα στης πόλης μου τον ήχο
Ξέρω καλά που ανήκω
Μέσ την κόλαση πληττω μα δε θα φύγω
Απ τον κόσμο που δεν σκέφτομαι τι κάνω και που πάω
Θα πιω να ξεχαστω και πάλι κάτω θα κυλαω
Κοιτάω τον ουρανό μόνο το αστέρι μου μετράω
Δεν αφήνω σημάδια στο δρόμο που ακολουθαω
Σαν ταινία κλασσική
Με εσενα πρωταγωνιστή
Το σενάριο χρόνια τώρα έχει ξεφυλλιστει
Κασέτα ξεχασμένη έχει καιρό να παιχτεί
Είναι σαν όνειρο που δεν θυμάσαι τι έχει συμβεί
Και μου τη σπάει να μη θυμάμαι γιατί οι άνθρωποι ξεχνάνε
Αποφεύγω να κοιμάμαι μην τυχών δω ο, τι φοβάμαι
Είναι αλλοιωμένη η μούρη μου τα μάτια μου πονάνε
Πάει καιρός που είδα τους γύρω μου να μου χαμογελανε
Και περνάνε οι ώρες μάταια
Καπνοί μέσ τα δωμάτια
Έγινε σκόνη το μυαλό μου σταχτη τα τετράδια
Είναι η ψυχή σου φλόγα κι αν τη φλερτάρω κάηκα
Γυναίκα μου η μουσική παιδιά μου τα τετραστιχα
Βαλε μου το beat κι ένα μικρόφωνο δωσ μου
Έλα κοντά κλείσε την πόρτα μα μη σβήσεις το φως μου
Μου ειναι αδιάφορο αν θα με δουν τα μάτια του κόσμου
Μόνο να καταφέρω αυτά που γράφω να νιώσουν