Τις νύχτες που ακούω της σελήνης την σιωπή Ανακαλύπτω το παρόν μέσα στον χρόνο Ενέργεια του Ήλιου είναι φωτεινή πηγή Και δάκρυα χαράς στα κύτταρα μου απλώνω Ενότητα αναζητά αθάνατη ψυχή Τον πόνο του διαχωρισμού αφήνω πίσω Και τρέχω κάτω από την ουράνια βροχή Δια μάτια μου αγγέλους και νεράιδες αντικρίζω Ζωή αυτή είναι το όνειρο ή μήπως είναι παραμύθι Ανάβω το τσιγάρο συλλογίζομαι και απορώ Η φαντασία είναι τα φτερά ή είναι η λήθη Οραματίζομαι θέλω να βρω τον συνειρμό Το παρελθόν τις προβολές εγωισμού εκφράζει Το μέλλον παραμένει άγνωστο και ανοιχτό Το τώρα τρέμει πάλλεται και αυτό διστάζει Ξυπνώ τον καλλιτέχνη της ζωής και τον παρατηρώ Τροχός της τύχης και της μοίρας ειρωνεία Υπάρχουν και τα δυο το ομολογώ Αδειάζω το κεφάλι από την προσδοκία Βιώνω μεταμόρφωση ναι την δημιουργώ Είναι η ώρα να αφήσω την παλιά συνήθεια Να την αναγνωρίσω πρώτα και να την αποδεχθώ Είναι καιρός να φτάσω στη δική μου αλήθεια Σε μονοπάτια άγνωστα τολμώ να μπω